امام خمینی ( رضوان الله تعالی علیه ) و سلوک در تقدیر توحیدی زمانه صفحه 220

صحنه را این طور توصیف می کند که «ضاقَتْ عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ» و زمین با آن همه وسعت برای آن ها تنگ شده بود. به این معنا که هرکدام به دنبال جایی بودند که در آن جا پنهان شوند و پیامبر صلی الله علیه و آله همچنان محکم ایستاده بودند. مورخان می گویند: در شرایطی که همه ی تحلیل ها حکایت از آن داشت که کار اسلام تمام است، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به خوبی حس می کردند اسلام دارد ادامه می یابد و این بدان جهت بود که حضرت صلی الله علیه و آله خودشان و با اراده خودشان وارد این تاریخ نشده بودند که حالا از نظر شخصی احساس کنند در محاسبه به خطا رفته اند بلکه متوجه حضور تقدیری هستند که حضرت حق اراده کرده است. عین این مسئله را ما در رابطه با حضرت امام«رضوان اللّه تعالی علیه» در تاریخ معاصر ملاحظه می کنیم که بر خلاف همه ی تحلیل ها و معادلات جهانی متوجه حضور تقدیر دیگری هستند که بنا است در عالم ظهور یابد.

حضرت امام خمینی«رضوان اللّه تعالی علیه»؛ مظهر اراده ی الهی

بنده می خواهم عرض کنم باید شما حضرت امام«رضوان اللّه تعالی علیه» را به عنوان مظهر اراده ی الهی در این زمان بنگرید و از این جهت نیاز است که رابطه ی وجودی با او برقرار کنید، زیرا شناخت مقدرات عالَم همیشه با این رویکرد برای انسان ها پیش می آید و آن ها باید تقدیرات را به این صورت احساس کنند. با نگاه اشراقی و نظر به تقدیری که بنا است در عالم جاری شود، می یابید که این مرد مطابق یک اراده ی الهیه دارد عمل می کند وگرنه وقتی همه چیز خبر از شکست این جریان می داد - مثل آنچه در