امام خمینی ( رضوان الله تعالی علیه ) و سلوک در تقدیر توحیدی زمانه صفحه 357

قابل تصور می یابد. جامعه ای که به حقایق عِلوی نظر دارد به صورت طبیعی دارای نوعی متانت و آداب محکم از زندگی است که همه ی مردمان تحت نفوذ غیر محسوس آن قرار دارند و چون با فطرت آن ها هماهنگ است، آن ها را در نوعی از یگانگی و حیاتی واحد قرار می دهد که افراد آن جامعه از حدود فردیت خود فراتر رفته، معنای خود را در گستره ی تمدنی جستجو می کنند که شرف و شرافت و غیرت را معنای قدسی می بخشد و در آن حال عناوین قدسی در سراسر زندگی افراد بیشتر از عناوین اجتماعی نفوذ کرده است. شرف شخصی در چنین جامعه ای عبارت است از احساس وظیفه ی هر فرد در مقابل تمدنی که در آن زندگی می کند. زیرا هر فرد در چنین فضایی حیات اجتماعی خود را احساس می کند و با حیات آن تمدنِ قدسی زندگی را معنا کرده و لذا وجود دیگران را که در آن تمدن زندگی می کنند، وجود شخصِ خود می پندارد. همان چیزی که شما در صدر اسلام ملاحظه کردید تا آن جایی که خداوند در وصف چنین روحیه ای فرمود: «یُؤْثِرُونَ عَلی أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَه»(حشر/9) آن ها آنچه بود را به دیگران ایثار می کردند در عین آن که خودشان به آن نیاز داشتند.

تمدنی که ما مدّ نظر داریم

در تمدنی که ما در ادامه ی انقلاب اسلامی مدّ نظر داریم، هر فرد پیرو اندیشه و روش خود نیست، بلکه مسئول جامعه ی خود است و همه مسئول روش و اندیشه ی واحدی هستند که آن جامعه ی قدسی اقتضای آن را