نسل کشی سادات و مسلمان شیعه صفحه 156

ص:183

1- (1) عمده الطالب، ص 319.
2- (2) مقاتل الطالبیین، ص 117؛ المجدی، ص 195.
3- (3) الامامه والسیاسه، ج 2 ص 166.
4- (4) تاریخ بخارا، نرشخی، ص 79؛ بخارا دستاورد قرون وسطی، ص 43.
5- (5) تاریخ بخارا، نرشخی، ص 86.
6- (6) تاریخ طبری، ج 6، ص 112؛ الکامل فی التاریخ، ج 5 ص 488؛ الامامه والسیاسه، ج 2، ص 160.
7- (7) تاریخ بخارا، ص 86.

بر خونریزی و عمل به ناحق!».(1)

پس از آن ابومسلم، زیاد بن صالح را به سوی آنها فرستاد و آنها را قتل عام کرد. «نرشخی» در تاریخ بخارا نوشته است: «اکثر این افراد به ضرب شمشیر کشته یا بر دروازه های بخارا به دار آویخته شدند».(2)

2. قتل عام سادات و شیعیان توسط منصور دوانیقی

اشاره

نخستین کسی که از عباسیان زمام خلافت را به دست گرفت، ابوالعباس سفاح(3) بود. او در ریشه کنی امویان سخت کوش بود. وی هرچند متعرض خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله نشد، ولی به سفارش او، شعرا از مقام و منزلت خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله کاسته و آنان را فاقد شایستگی برای خلافت معرفی می کردند. عباسیان به خوبی می دانستند که مردم مناطق مختلف ایران، خصوصاً خراسان، هوادار خاندان علی علیه السلام هستند. لذا برای اینکه تشیع در آنجا گسترش پیدا نکند، به شاعران، جوایز عظیمی می دادند تا عباسیان را مدح کنند و به مقام و منزلت والای فرزندان علی علیه السلام معترض شده و حق خلافت را از آنان سلب کنند و این بحث را پررنگ کنند که علویان از طریق دختر پیامبر صلی الله علیه و آله به او منسوب اند؛ درحالی که عباسیان، فرزندان عموی او هستند و (مطابق رسوم جاهلی) عمو برتر از نوادگان دختر است. سفاح پس از چهار سال حکومت، در دوم ذی حجه سال 136 ه. ق درگذشت.

منصور دوانیقی دومین فرمانروای عباسی بود که همانند پادشاهان ساسانی حکومت