نسل کشی سادات و مسلمان شیعه صفحه 228

ص:255

1- (1) شرح نهج البلاغه، خویی، کلمات قصار، ش 117.
2- (2) ر. ک: تاریخ طبری، ج 2، ص 442؛ السیره النبویه، ابن هشام، ج 4، ص 1070؛ الدر المنثور، سیوطی، ج 2، ص 81؛ البدایه والنهایه، ابن کثیر، ج 5، ص 242؛ تاریخ أبوالفداء، ج 1، ص 160؛ المعجم الکبیر، طبرانی، ج 7، ص 57؛ أسدالغابه فی معرفه الصحابه، ابن اثیر، ج 2، ص 248.
3- (3) ر. ک: تعامل اسلام و ایران از نگاهی دیگر، رسول جعفریان، نشانی در فضای مجازی: www.cloob.com/c/iid/2029735
4- (4) ر. ک: احسن التقاسیم، مقدسی، ج 1، ص 175؛ غلو در مذهب اهل سنت، حسینی قزوینی، نشانی مقاله در فضای مجازی: http://www.v i r- .com/
5- (5) ر. ک: تصحیح الاعتقاد، شیخ مفید، ص 109؛ قواعد العقائد، جعفر سبحانی، ص 111؛ المعتبر، ج 1، ص 98؛ کتاب البیان، شهید اول، ص 76.

است. ازاین رو باید خونشان ریخته شود و اموالشان به غارت رود. تاریخ از این اتهام سیاه، بسیار برای ما سخن می گوید. فتاوایی که در گوشه و کنار علیه پیروان مکتب اهل بیت علیهم السلام صادر شده است، بهترین گواه، گفتار ماست.(1) به هرحال غالیان با اصرار بر اعتقادات نادرست خود، علی رغم منع شدید ائمه و علمای شیعه، بزرگ ترین بهانه را برای فشار و قتل عام به دشمنان شیعه دادند.

2. دلایل اثرگذاری قرمطیان بر کشتار جمعی مسلمانان شیعه

قرمطیان نیز از دو جهت عامل کشتار جمعی شیعه شدند: جهت اول اینکه در قالب دسته های غارتگر به چند دولت شیعه حمله کردند. آنها به دولت شیعه زیدی آل اخیضر در یمامه حمله کردند، ولی به دلیل قلعه های مستحکم آنها، موفق به نابودی آن نشدند. همچنین بارها به مناطق تحت حاکمیت فاطمیان در شام و حتی مصر تاختند و شیعیان بی گناه زیادی را به خاک و خون کشیدند. قرمطیان، امارتِ محلی شیعه را در احساء و بحرین کرانه ای به چالش کشیدند؛ به طوری که دولت شیعه عیونی بحرین برای بیرون راندن قرمطیان، حتی با دشمن دیرین خود، دولت عباسی، رابطه برقرار کرد.(2) قرمطیان در شام، جعفر بن فلاح کنانی را که از امرای شیعه دمشق بود به شهادت رساندند. قاضی نورالله شوشتری در «مجالس المؤمنین» می نویسد:

جعفر بن فلاح فرمود که مؤذنان در اذان «حی علی خیرالعمل» بگویند و هیچ کس بر مخالفت او جرئت نتوانست کرد. ابن خلکان گفته که جعفر، اول بار رمله را مسخر ساخت و سپس دمشق را بگرفت. در ایامی که جعفر مریض بود، قرامطه به دمشق آمدند، جعفر را اسیر کرده و بعد از آن او را کشتند. این واقعه در سال 360 ه. ق بود.(3)