نسل کشی سادات و مسلمان شیعه صفحه 300

ص:327

با به قدرت رسیدن کردان ایوبی و ترکان ممالیک، نوعی طائفه گرایی بی رحمانه بر حرمین شریفین اعمال شد و در این رهگذر تعداد زیادی از شیعیان بی گناه به شهادت رسیدند. در این بین، ممالیک، بیشترین سخت گیری را علیه شیعه داشتند.(1) بیش از ممالیک، در سال های سرکوب و اختناق و تضییق کردان ایوبی، شیعیان زیادی در مصر و مغرب قتل عام شدند. اما در منطقه حجاز، شیعیان به وفور وجود داشتند و حاکمیت مدینه نیز عملاً در دست سادات علوی بود و ایوبیان، به رغم اقدامات بی رحمانه خود، نتوانستند شرایط مدینه را تغییر دهند. از ارجاعات مآخذ قرون میانه اسلامی روشن است که مدینه، در آن ادوار، برای قرن ها دارای امارت شیعی مستقل به ریاست سادات بود. ابن فرحون(2) در «تبصره الحکام» خود(3) تأیید می کند که شیعه امامیه، در آن ادوار، در مدینه اکثریت غالب داشتند. او همچنین به مهاجرت تعدادی از شیعیان کاشان به مدینه اشاره می کند.(4) از قرن چهارم به بعد اذان حرم پیامبر صلی الله علیه و آله «حی علی خیر العمل» داشت.(5) وجود شیعیان در مرکز ثقل جهان اسلام و کنترل آنان بر حرم پیامبر صلی الله علیه و آله طبعاً خاری در چشم دشمنان آنان بود و اقلیت متعصبان سنی شهر، به تحریک قدرت های خارج از حجاز،