نسل کشی سادات و مسلمان شیعه صفحه 476

ص:503

افسران پلیس در تعقیب، بازجویی و شکنجه کمونیست ها که از خانواده های شیعه بودند، نسبت به رفقای آنان از خانواده های سنی، شدت عمل بیشتری به خرج می دادند. لیست های اعدام کمونیست ها، مختص کسانی بود که ریشه خانوادگی شیعه داشتند و حتی یک کمونیست سنی اعدام نشد؛ حتی برخی کمونیست های شیعه که اساساً فعالیت سیاسی نداشتند، از کلاس درسشان در دانشکده پزشکی، به سوی جوخه های اعدام برده شدند. درحالی که رفقای سنی شان در همان دانشکده که فعال تر و برجسته تر از اینان بودند، مشمول عفو و چشم پوشی قرار گرفتند.(1)

بنابراین پس از کشته شدن عبدالکریم قاسم و سقوط دولت وی و روی کار آمدن عبدالسلام عارف، غمبارترین فصل تاریخ شیعه ورق خورد. مردم عراق با حاکمانی که دینشان ناسیونالیسم عربی، ضد اسلامی و بنیان گذار آن میشل عفلق مسیحی بود، مواجه شدند. در این دوران، اگر چه تمام ملت عراق، ستم های بی شمار کشیدند، ولی مرارت های شیعه مضاعف بود. البته ناگفته نماند که در رده های پایین حزب بعث و ارتش، شیعیان هم حضور داشتند، ولی جهت گیری رژیم، کاملاً ضد شیعی بود.

6. کشتار جمعی عزاداران اربعین حسینی در زمان حسن البکر

پس از عارف، حسن البکر به قدرت رسید و از همان ابتدا بر روند سرکوبگر و خشونت آمیز علیه شیعیان شدت بخشید؛ از جمله اقدامات او منع مراسم مذهبی شیعیان بود. در عراق، عزاداران حسینی به صورت دسته جمعی و در قالب کاروان، پیاده به سوی کربلا می رفتند که این حرکت مقدس، چندین نوبت از طرف رژیم بعث عراق، سرکوب شد؛ چنان که در سال های 1390، 1395، 1396 و 1397 ه. ق زائران به خاک و خون کشیده شده و از آسمان و زمین به گلوله بسته شدند. در سال 1397 ه. ق، وقتی به کربلا