نسل کشی سادات و مسلمان شیعه صفحه 91

ص:118

1- (1) منابع تاریخی به این موضوع اشاره دارند که بُسر بعد از آن همه کشتار، نزد معاویه آمد و گفت: «خدا را شکر ای امیرالمؤمنین که دشمنانت را در مسیر راه، در رفتن و بازگشتن، قتل عام کردم». معاویه گفت: «بلکه خدا آنها را کشت نه تو!»؛ همان.
2- (2) همان.
3- (3) همان، ج 2، ص 18.

صلح تعهد کرده بود که مال و جان شیعیان علی علیه السلام را محترم بدارد و علیه خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله توطئه نکند و بر منابر به علی علیه السلام ناسزا نگوید.(1) ولی معاویه پس از امضای معاهده صلح در کوفه به منبر رفت و چنین گفت: «ای اهل کوفه! شما پنداشتید من به خاطر نماز و زکات و حج با شما جنگیدم ؟ من خودم می دانستم که شما مراقب نماز و زکات و حج خود هستید. من با شما به این دلیل جنگیدم که بر شما حاکم شوم... تمام شرطهایی را که پذیرفتم، زیر پا خواهم گذارد».(2)

معاویه به عمال خود نوشت: «میان شما هر که از شیعیان علی علیه السلام و متهم به دوستی با اوست، از بین ببرید؛ حتی اگر دلیل و بینه ای برای این کار نداشتید؛ ولو با حدس و گمان، از زیر سنگ آنها را بیرون بکشید».(3) او همچنین نوشت: «هرکس را که دلیلی بر دوستی او نسبت به علی علیه السلام یافتید، نام او را از دیوان بیت المال حذف کرده، سهم او را قطع کنید». سپس نوشت: «هر کس را به دوستداری اهل بیت علیهم السلام متهم کردید، کار را بر او سخت بگیرید و خانه اش را خراب کنید».(4)

بر این اساس، عالم معروف اهل تسنن، جاحظ، درباره سال به حکومت رسیدن معاویه می نویسد:

معاویه آن سال را که به قدرت رسید «عام الجماعه» نامید؛ درحالی که آن سال «عام