بررسی علل گرایش مستبصرین به تشیع در پنجاه سال اخیر (1390 - 1340ھ.ش) صفحه 52

این رو او را از تابعین دانسته اند (ابوزهره، مالک حیاته، 1902: 26). پدر مالک از قبیلۀ ذو اصبح، یکی از قبایل یمنی، و مادرش عالیه بنت شریک اَزدی، از قبیله اَزد بود. (همان)

مالک در آغاز به حفظ قرآن پرداخت و سپس به فراگیری حدیث روی آورد. او برادری به نام نضر داشت که به مطالعۀ حدیث می پرداخت، بنابراین مالک برای فراگیری حدیث ابتدا نزد برادر و نیز عمویش شتافت (ابوزهره تاریخ المذاهب، بی تا: 2/193). در کنار حدیث، فقه را هم فرا گرفت و حدود هفت یا هشت سال و به روایتی سیزده سال شاگرد و ملازم ابن هرمز (م: 117ق) ملقّب به اَعرَج بود (ابوزهره، همانجا؛ قاضی عیاض، 1387: 1/119). گفته شده مالک محضر استادان زیادی را درک نمود و مشایخ او به حدود نهصد نفر می رسیدند که سیصد نفر آنها از تابعان و بقیه از تابعان تابعان بوده اند که مهم ترین ایشان عبارتند از: نافع مولی عبدالله بن عمر (م: 117یا120ق)، ابن شهاب زهری.

(م: 124ق)، ابو زناد (م: 130یا131 ق)، یحیی بن سعد انصاری (م: 143ق)، ربیعۀ الرأی (م: 136 ق)

(السایس، 1425: 181، ابوزهره، مالک حیاته و....، 1902: 100-104؛ الشکعه، 1411: 70- 71).

طبق گفتۀ ابو زهره، مالک در هفده سالگی شروع به صدور فتوا در مباحث فقهی کرد. ابتدا در مسجد تدریس می کرد امّا پس از آنکه از جانب حکومت مورد اذیت و آزار قرار گرفت و هم چنین به سبب ابتلاء به تکرّر ادرار، بیشتر در خانه به امر تدریس اشتغال داشت (مالک حیاته، 1902: 38-37؛ همان، تاریخ المذاهب، بی تا: 2/224-225) و سرانجام در سال 179ق به همین مرض