در پرتو شریعت: پاسخ به شبهات وهابیت صفحه 193

خوشنودی خداوند را فراهم نمی سازد. و هنگامی که انجام شود، ارزشی است که به انجام دهنده آن نورانیت داده، او را به خداوند نزدیک می کند و در ردیف «عباداللَّه المخلصین» یا «عباد مکرمون» ثبت نموده، او را دارای مقام و منزلت در نزد خداوند می سازد؛ زیرا خداوند متعال می فرماید: «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَلکُمْ» (1)، و آنگاه به انجام دهنده آن عمل اجر و مزد می دهد. لذا اجر و مزد اخروی به اعتبار مقام و درجه ای است که بندگان با انجام عمل صالح کسب کرده اند، همانطور که خداوند متعال می فرماید: «وَلِکُلّ دَرَجتٌ مِمَّا عَمِلُواْ» (2)؛ «برای هرکسی درجه ای است به لحاظ آنچه انجام داده»، «ا لْیَوْمَ تُجْزَی کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ» (3)؛ «آن روز هر شخصی در برابر درجه ای که کسب کرده، جزا داده می شود»، «کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَهٌ» (4)؛ «هر کسی در گرو آنچه است که کسب کرده است.»

این مطلب (حدیث غار) بیانگر این مطلب است که آن سه نفر در حقیقت، مقام و درجه ای را که با انجام آن عملهای صالح در نزد خداوند کسب کرده بودند، واسطه ای برای اجابت دعایشان قرار دادند؛ بنابراین این روایت دلالت بر جواز توسّل به شخصیتهای معنوی دارد.

روایت دوم: حدیث مرد نابینا

«عن عثمان بن حنیف أنّ رجلًا ضریراً أتی النبیّ صلی الله علیه و آله. فقال: یا نبی اللَّه! ادع اللَّه أن یعافینی. فقال صلی الله علیه و آله: وإن شئتَ دعوتُ لک وإن شئت أخّرت ذلک فهو خیر.

1- الحجرات/ 13.
2- الأحقاف/ 19.
3- غافر/ 17.
4- المدثّر/ 38.