فقهای نامدار شیعه صفحه 40

8-الناصریات

و جز آنها ، کتابهای الامالی ، «جواب الملاحده فی قدم العالم ، «درر الفوائد»وچند جلد دیگر که طالبین تفصیل لازم است به آن کتابها مراجعه نمایند .

لقب علم الهدی

در مورد لقب علم الهدی ، بیشتر مورخین نگاشته اند که ابو سعید محمد بن حسین وزیر القادر بالله(خلافت 381-422)در سال 420 بیمار شد . شبی در خواب دید که امیر مؤمنان(ع) به او می فرماید : «به علم الهدی بگو تا برای تو دعا کند تا ازبیماری بهبود یابی . »وزیر گفت : «یا امیر المؤمنین ، علم الهدی کیست ؟ »فرمود : «علی بن الحسین موسوی است . »چون از خواب برخاست ، نامه ای به سید مرتضی نوشت که برای او دعا کند و در آن نامه او را علم الهدی خواند .

سید مرتضی برآشفت و از وزیر خواست که او را با این لقب بزرگ نخواند . وزیرگفت به خدا قسم امیر المؤمنین(ع)امر فرموده که شما را به این لقب بخوانم . بعد ازآنکه وزیر از دعای سید مرتضی شفات یافت ، جریان خواب خود و امتناع سید مرتضی رااز قبول این لقب برای خلیفه بیان کرد . خلیفه پیام فرستاد که شایسته است لقبی را

که ازسوی جد شما داده شده ست بپذیری و اباء نکنی . سپس حکم شد که منشیان درنامه های رسمی و عموم مردم او را با این لقب بخوانند و بدین گونه ملقب به علم الهدی گردید . » (6)

مناعت طبع و ملکات فاضله او

دانشمند متتبع ، آقای علی دوانی در بیوگرافی این فقیه وارسته از رجال ابو علی ، از کتاب اتحاف الوری ، ضمن حوادث سال نقل کرده است که در این سال سیدمرتضی و برادرش سید رضی به زیارت بیت الله الحرام شتافتند . در بین راه ابن جراح طائی از آنها طلب چیزی کرد و آنها نه هزار دینار از مال خالص خویش را به او دادند .

و باز نوشته اند که وقتی چند کتاب به قیمت ده هزار دینار یا بیشتر برای سید مرتضی خریداری کردند ، موقع مطالعه دید که بر پشت یکی از آنها این دو شعر را نوشته اند :

و قد تحوج الحاجات یا ام مالک الی بیع اوراق بهن ضنین و ما کان ظنی اننی سابیعها و لو خلدتنی فی السجون ، دیونی