دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات صفحه 224

1 - برخی می گویند: رفض یعنی رها کردن وحی و برگشت به افسانه ها و خرافات بت پرستی و طاغوت پرستی. و به عبارت دیگر: بازگشت به اثار و ارزش های جاهلیت. و این حقیقت را به شخصی به نام عبداللَّه بن سبا و پیروان او نسبت داده اند؛ زیرا وی امام علی بن ابی طالب علیه السلام را پیامبرصلی الله علیه واله می دانست و با این پندار دین اسلام را رفض و ترک نمود.

در کتاب «مقالات الاسلامیین» امده است: «انّما سمّوا الروافض لکونهم رفضوا الدین»؛(770) «همانا انان را رافضی نامیدند زیرا دین را ترک کردند».

2 - برخی دیگر معتقدند که واژه رفض و رافضی از سال 122 هجری قمری در زمان زیدبن علی به کار برده می شد.

بغدادی می نویسد: «فرقه زیدیه را رافضی می گویند».(771)

فیومی می نویسد: «رافضه گروهی از شیعیان کوفه اند. انان به این اسم نامیده شدند؛ زیرا

زیدبن علی را رها کردند هنگامی که از طعن درباره صحابه خود را بازداشت. و چون سخن او را شناختند و این که او از ابوبکر و عمر تبری نمی جوید او را رها نمودند. ان گاه این لقب بر هرکسی اطلاق شد که در این مذهب غلو کرده و اجازه لعن بر صحابه را داد»(772).

این نظریه قابل مناقشه است؛ زیرا مورخان معتبر، انجا که درباره قیام زیدبن علی و شهادت وی سخن گفته اند، چنین مطلبی را بیان نکرده اند. انان فقط از این که کوفیان او را تنها گذاشته اند و به بیعت با او وفادار نمانده، یاد کرده اند. این روش کوفیان پیش از این هم شناخته شده بود، چنان که در مورد جدش امام حسین علیه السلام چنین کردند(773).

اطلاقات لقب رافضی

اطلاقات لقب رافضی

لقب رافضی در بین رجالیین و صاحبان ملل و نحل، اطلاقات مختلفی دارد؛ از قبیل: