فضائل شیعه صفحه 48

چون من از ابراهیم علیه السلام و ابراهیم علیه السلام از من است و دین من، دین او و روش من، روش او و فضیلت او، فضیلت من است و من از او برترم و برتری من بر او به گواه فرمایش پروردگار است که می فرماید:

«ذُرِّیهً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ وَ اللَّه سَمیعٌ عَلیمٌ»؛ «فرزندانی که بعضی از آنها بر بعض دیگر برتری دارند و خداوند شنوای دانا است.»

رسول خدا صلی الله علیه وآله زمانی این مطلب را بیان داشتند که مردم در مشربه امّ ابراهیم، به خاطر درد پاهای ایشان به عیادت آمده بودند.

حدیث شماره بیست و نهم

29. أبی رحمه الله، قال: حدّثنا سعد بن عبداللَّه [باسناد یرفعه عن أبی داود الأعمی، عن أبی عبداللَّه الجدلی قال:

قال علی علیه السلام یا أبا عبداللَّه ألا احدّثک بالحسنه التی من جاء بها أمن من فزع یوم القیامه والسیئه التی من جاء بها أکبّه اللَّه علی وجهه فی النار؟ قال: قلت: بلی. قال: الحسنه حبّنا والسیئه بغضنا.(51)

ابوعبداللَّه جدلی گفت: امام علی علیه السلام به من فرمود:

ای ابو عبداللَّه! آیا می خواهی کار نیکی را به تو خبر دهم که اگر کسی به آن دست یابد، از ترس و هراس روز قیامت در امان می ماند و عمل بدی را به تو خبر دهم که اگر با آن انس گیرد، خداوند او را با صورت در آتش می اندازد؟

عرض کردم: بلی.

فرمود: آن نیکی: محبّت ما و آن بدی: دشمنی ما است.