فضائل شیعه صفحه 61

حدیث شماره چهل و چهارم

44. حدّثنا محمّد بن الحسن بن الولید رحمه الله، قال: حدّثنا محمّد بن الحسن الصفّار [باسناده عن العباس بن یزید، قال: قلت لأبی عبداللَّه علیه السلام ذات یوم:

جعلت فداک، قول اللَّه عزّوجلّ: «و اذا رأیت ثمّ رأیت نعیماً و ملکاً کبیراً»؟(71)

قال: فقال لی: اذا أدخل اللَّه أهل الجنّه الجنّه، أرسل رسولا الی ولی من أولیائه فیجد الحجبه علی بابه، فیقولون له: قف حتّی نستأذن لک. فما یصل الیه رسول اللَّه الاّ باذن و هو قوله: «وَاِذَا رَأَیتَ ثَمَّ رَأَیتَ نَعِیماً وَمُلْکاً کَبِیراً».(72)

عباس بن یزید گفت: روزی به امام صادق علیه السلام عرض کردم: فدایت شوم! این فرموده خداوند «وَاِذَا رَأَیتَ ثَمَّ رَأَیتَ نَعِیماً وَمُلْکاً کَبِیراً»؛ «و چون بنگری، آنجا را کشوری پُر نعمت و بزرگ می بینی.» را تفسیر کن.

فرمود: هنگامی که خداوند بهشتیان را وارد کند، رسولی را نزد دوستی از دوستانش می فرستد، نگهبانانی آنجا هستند که به آن

رسول می گویند: بیرون بایست، تا برایت اجازه بگیریم.

فرستاده خدا، جز با اجازه او وارد نخواهد شد و این است فرمایش خدای بزرگ: «وَإِذَا رَأَیتَ ثَمَّ رَأَیتَ نَعِیماً وَمُلْکاً کَبِیراً»(73)

حدیث شماره چهل و پنجم

45. حدّثنا محمّد بن موسی بن المتوکّل رحمه الله قال: حدّثنا محمّد بن یحیی العطّار، عن أحمد بن العیص، رفعه، عن جعفر بن محمّدعلیهم السلام قال: