شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 628

ص :628

ارزشی ندارد می گذرد فکری برای آن روز باید نمود.

و اللّه ما شیعیان مظلومیم بیجهت امر را بر عوام بی خبر مشتبه ننمائید شیعیان موحّد را کافر و رافضی نخوانید آیا سزاوار است پیروان محمد و آل محمد صلوات اللّه علیهم اجمعین را به بهانۀ پوچ رافضی و مورد حمله قرار دهید در حالتی که اگر برای نوع انتقادات و بیان حقایق شیعیان را بد می دانید و کافر می خوانید اول باید اکابر علمای خودتان را بد بدانید چه آنکه این نوع انتقادات از زیر قلم آنها بیرون آمده و در کتب معتبرۀ خودشان ثبت نموده اند.

فرار صحابه در حدیبیه

مثلا در قضیّه حدیبیّه ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه و سایر مورخین خودتان می نویسند بعد از قرار داد صلح اکثر صحابه با عمر بن الخطاب عصبانی بودند و با رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم معاتباتی نمودند که ما راضی بصلح نبودیم و می خواستیم جنگ کنیم چرا صلح نمودید حضرت فرمود اگر میل بجنگ دارید مختارید فلذا حمله کردند چون قریش آماده بودند حمله آنها را جواب متقابل دادند چنان شکستی از کفار بآنها وارد آمد که در موقع فرار مقابل پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم هم نتوانستند بایستند از آنجا هم فرار نموده بصحرا رفتند.

حضرت بعلی علیه السّلام فرمود شمشیر بردار جلو قریش را بگیر همین که قریش علی را در مقابل خود دیدند برگشتند آنگاه اصحاب فراری کم کم مراجعت نموده خیلی از عمل خود خجل و شرمنده بنای عذر خواهی را گذاردند.

رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم فرمودند مگر من شما را نمی شناسم آیا شما نبودید که در غزوۀ بدر کبری مقابل دشمن می لرزیدید خداوند ملائکه را بیاری ما فرستاد آیا شما نبودید اصحاب من که در روز احد فرار کردید و بکوهها بالا می رفتید و مرا تنها گذاردید هرچند شما را خواندم نیامدید خلاصه حضرت تمام سستیها و بی ثباتیهای آنها را بیان نمود آنها پیوسته عذر خواهی می نمودند.

بالاخره ابن ابی الحدید در اینجا می نویسد حضرت این عتابها را با عمر نمود بعد