شیعه‌شناسی صفحه 135

وی تجرید الاعتقاد را شرح کرده بود کتابی در اثبات امامت نوشت بنام «منهاج الکرامة».

ابن تیمیه که از شهر حران، شهر ناصبیان و دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام به شام شهر غالیان اسماعیلی مهاجرت کرده و از حمله مغول بسیار خشمگین بود، باعث شد که شایعه دخالت خواجه نصیر و شیعیان در هدایت مغول‌ها برای حمله به کشورهای اسلامی را بدون تحقیق بپذیرد، و کارهای غلوآمیز فرقه‌های غلاة نصیریه و غلاة اسماعیلی را به تمام شیعیان تعمیم دهد، و کتابی در رد «منهاج الکرامه» علامه حلی به نام «منهاج السنة النبویة فی نقض کلام الشیعة القدریة» بنویسد و در آن شیعه را با فرقه یهود و نصاری مقایسه کند وبه تکفیر آنان بپردازد. به عنوان نمونه در فصل اول می‌نویسد:

«روافض با کفار و منافقان یهودی، مسیحی، مشرک و اصناف مختلف ملحدان مثل نصیریه، اسماعیلیه و غیره دوست بوده هنگام اختلاف، مشرکان و اهل کتاب را بر علیه مسلمانان یاری می‌دهند همچنان که این کار به مراتب تکرار و تجربه شده است مثل یاری مغولان و غیره بر ضد مسلمانان در خراسان، عراق، جزیره، شام و ...». (1)

شایعه دخالت خواجه نصیر در سقوط خلافت عباسیان

عبداللّه بن فضل شیرازی که کتاب خود را حدود سال 729 ه . ق به رشته تحریر درآورده می‌نویسد: «خلیفه به عیاشی و خوش‌گذرانی مشغول بود و وزیرش ابن علقمی بر امور تسلط داشت، فاجعه کرخ که فرماندهی آن را پسر خلیفه به عهده داشت و برای حمله به کرخ و به اسارت گرفتن پسران و دختران که در بین آنها علوی‌ها هم بودند سپاهی روانه کرد، سبب شد تا ابن علقمی دست به انتقام‌جویی بزند، این حادثه او را واداشت تا با مغول‌ها مراسله نماید و آنان را به بغداد فرا خواند». (2)

همان‌طور که از این گزارش برمی‌آید، عیاشی مستعصم آخرین خلیفه عباسی از سویی، و به راه انداختن اختلاف بین شیعه و سنی و کشتار و اسیر گرفتن شیعیان و دختران و پسران علوی توسط پسر خلیفه در کرخ بغداد از سوی دیگر، عامل اساسی پراکنده‌سازی مردمان و لشکریان و سقوط ارتش نفوذناپذیر بغداد بود اما سیاستمداران جنگ میان مسلمانان و مغولان را به جنگ داخلی میان شیعه و سنی کشاندند و توسط