سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 480

شخصی نزد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم آمد و به آن حضرت عرض کرد:

«إِنَّ لِی جارا یُؤذِینِی و یَشتِمُنی عَلَیَّ، فَقال لَهُ: إِذهَب فَإن هُوَ عَصَی اللّهَ فیِکَ فَأَطِعِ اللّهَ فیهِ؛

من همسایه ای دارم که آزارم می دهد و دشنامم داده و مرا در سختی قرار می دهد. حضرت به او فرمود: برو، اگر او خدا را در مورد تو معصیت کرد، تو خدا را در مورد او

اطاعت کن».(1)

9. نرم خویی و پرهیز از بدگویی:

«و لا تَخرُج أَن تَکُونَ سِلما لَهُ»؛ «از راه مسالمت آمیز نسبت به او خارج نگردی و از او بدگویی نکنی».

توصیه دیگر امام علیه السلام نسبت به همسایه این است که در هنگام خطای همسایه و گناه او، انسان باید با گذشت و نرم خویی با او برخورد کند و از عصبانیت و فحش نسبت به او پرهیز نماید؛ زیرا اگر در آن هنگام فرد بر خود مسلط نباشد و نسبت به همسایه خود زبان فحش و بدگویی را بگشاید عواقب ناگواری برای او و همسایه در پی خواهد داشت؛ تا آنجا که طبق برخی روایات ممکن است انسان مرتکب قتل نفس محترم گردد.(2)

10. دفع دشنام دهندگان به همسایه:

«و تَرُدَ عَنهُ لِسانَ الشَّتیمَهِ»؛ «و زبان فحش دهندگان را از او دفع نمایی».

انسان - همان گونه که نسبت به تعرض و دشنام به خود حساسیت دارد و از خود واکنش نشان می دهد - موظف است نسبت به همسایه خودنیز احساس مسئولیت کند و اگر کسی در حضور یا غیابش او را دشنام دهد، از او دفاع نماید و دشنام به همسایه اش را دفع کند.

11. آگاه نمودن همسایه از خیانت دیگران:

«و تُبطِلَ فیِه کَیدَ حامِلِ النَّصیِحَهِ»؛ «و باطل نمایی درباره همسایه، حیله کسی که در لباس