شیعه در قرن چهارم هجری (عرصه ها و علل رشد) صفحه 231

1- مقدمه نیکلسون بر فارسنامه ابن بلخی، ترجمه دکتر منوچهر امیری، فارسنامه ابن بلخی، متن ص31.

2- در این باره ر.ک: رضا دهقانی، تشیع و اندیشه های شیعی (ویژه نامه)، نشانی در شبکه جهان پهنا: http://www.ido.ir/.

3- در این باره رک: مقاله کرخ در دوره ی آل بویه، ساسان طهماسبی، فصلنامه تاریخ اسلام، شماره 13، ص107.

محسوب می شد(1) و شیعۀ اسماعیلیه در مصر و شام نیز به اجرای علنی شعائر شیعی روی آوردند که این شعائر را می توان در موارد زیر دسته بندی کرد:

الف: بزرگداشت غدیر و عاشورا بزرگداشت عید غدیر

بزرگداشت عید غدیر و عاشورای حسینی از مهم ترین شعائر شیعه به شمارمی رود و تاریخ نشان می دهد در هرجا که برای شیعه آزادی عمل پیش می آمد، یکی

از اولین اقدامات دینی او یادآوری این دو موضوع بود. مسئله غدیر پایه ای ترین اصل تشیع یعنی امامت و ولایت را تبیین می کرد. بنابراین بویهیان تلاش کرد ند تااصلی ترین اصول شیعه یعنی ولایت را به عملی اجتماعی تبدیل کنند.

معزالدولۀ دیلمی در 18 ذی الحجه (روز غدیر) دستور داد تا شهر را آذین بندی کنند و شادمانی کنند؛ روز بازار را تعطیل و شب آن را بگشایند.

بنابراین شیعه در این دوره توانست عقیدۀ خود را به ولایت و امامت به صورت علنی آن هم در پایتخت خلافت عباسی آشکار کند. بعدها نیز همه ساله مراسم عید غدیر در نقاط دیگر جهان اسلام نیز با شکوه بسیار انجام می شد و با تشویق و تدارک حکومت، در وعظ و خطابه های روحانیون و وعاظ در مساجد، فضائل اهل بیت علیهم السلام و تعالیم مذهب شیعه آزادانه بیان می گردید. به همین دلیل رسمیت یافتن تشیع به عنوان مذهب رسمی در اعصار بعدی را تا حد زیادی باید مرهون تلاش های دولت آل بویه دانست.

بزرگداشت نهضت کربلا و یاد و نام سیدالشهدا علیه السلام به واسطۀ جنبۀ عاطفی