شیعه در قرن چهارم هجری (عرصه ها و علل رشد) صفحه 469

به تشویق و ترغیب یکی از مربیان او که از خوارج بود، بر می گشت و او «ابوالحسن علی بن ابی الرجال شیبانی» نام داشت وی مذهب اهل تسنّن را به معز تلقین کرد و او را از مذهب خاندان خود (تشیع) وخلفای فاطمیین در مصر کراهت داد و او را تشویق به بیرون رفتن از طاعت خلفای فاطمی کرد.(1)

خوارج افریقیه بارها برای خلافت فاطمی ایجاد مشکل و شورش کردند به طوری که در یکی از این شورش ها ابو یزید خارجی حتی شهر مهدیه را محاصره کرد.(2) در نقاط دیگر نیز باقیمانده های خوارج بر علیه امرای شیعی تمام توان خود را به کار بردند. در عمان، خوارج اباضی بر دولت شیعی مکرمیان که از جانب آل بویه حکومت داشت، شوریدند و موجبات تضعیف و نابودی آن را فراهم آوردند. در مجموع می توان گفت اقدامات خوارج یکی از موانع عمدۀ رشد و توسعه و فراگیر شدن تشیع در قرن چهارم به شمار می رود.

6- ایوبیان

ایوبیان بعد از تسلط بر مصر و شام کار ناتمام غزّان، صلیبی ها و خوارج را در نابودی تشیع و آثار شیعی که از قرن چهارم و پنجم به جا مانده بود، را ادامه دادند. آنها در مخالفت با مکتب اهل بیت علیهم السلام راه افراط را پیمودند؛ به گونه ای که صلاح الدین ایوبی روز عاشورا یعنی روز شهادت امام حسین علیه السلام را به عنوان روز جشن و شادی اهل تسنّن اعلام کرد. وی همچنین به قتل عام