حدیث حضور صفحه 16

این عمومیت را ثابت کند؛ (شبهۀ بیست و نهم)

4. علی بن ابراهیم قمی را از جاعلان حدیث می شمارد، اما یک سند هم نمی آورد تا وی را جاعل یا حتی ضعیف بخواند. (شبهۀ سی و سوم)

د) خلط مباحث برای اثبات نظر خود

1. شهرت روایات دوازده امام علیهم السلام را با اصل وجود احادیث دوازده امام علیهم السلام مخلوط کرده است و دلیل هایی که می آورد، در صورت درستی، شهرت را رد می کند، نه اصل وجود روایت را؛ (شبهۀ چهاردهم)

2. امتداد امامت تا قیامت را با آمدن پی در پی امامان علیهم السلام یکی پنداشته، در حالی که این دو بحث از هم جدایند؛ (شبهۀ یازدهم)

3. خلط امامت شأنی و امامت بالفعل و پیرو آن، برداشت نادرست از روایات «الامام کیف یعرف امامته» که به فعلیت یافتن امامت اشارت دارد و با روشن بودن امامت شأنی از ازل تفاوت دارد؛ (شبهۀ چهاردهم)

4. خلط روایات شمار امامان علیهم السلام با روایات نام و اوصاف امامان علیهم السلام که باعث شده حیرت مردم را دلیل بر نبود روایات بر شمار امامان علیهم السلام بپندارد، در حالی که این دو از هم جداست و شاید کسی تعداد را بداند، اما مشخصات را نداند. (شبهۀ دوازدهم)

5. خلط دلیل نقلی به دلیل عقلی برای تا نتیجه به قول وی حدسی شود. (شبهۀ سی و هفتم)

ه) نتیجه گیری های غلط بر اثر ایجاد ملازمه های نادرست و مغالطه در مباحث

1. چون متکلّمان به احادیث دوازده امام علیهم السلام استناد نکرده اند، پس چنین احادیثی نبوده است؛ (شبهۀ نهم)

2. چون امامت تا قیامت امتداد دارد، پس باید پی در پی امام علیه السلام بیاید؛ (شبهۀ نهم)

3. چون شیعیان از فهرست نام امامان علیهم السلام آگاهی نداشته اند، پس به انحصار شمار امامان علیهم السلام هم معتقد نبوده اند؛ (شبهۀ نهم)

4. چون امامان علیهم السلام راه هایی برای تشخیص امام بعد بیان کرده اند، پس فهرست نام