جماعت آمده است استناد می کند. شاهد این سخن تالیفات گذشته و امروز علمای شیعه است و در آن ها احادیثی از صحابه پیامبر و همسران او و از صحابه مشهور و راویان بزرگی چون ابوهریره و اَنَس و دیگران نقل شده است، البته با این شرط که روایات صحیح باشند و با قرآن و احادیث صحیح و عقل استوار اندیش و اجماع علما تعارض نداشته باشند.
-36
شیعه جعفری بر این باور است که تمام ناملایمات و مصیبت هایی که در گذشته و امروز دامنگیر جامعه اسلامی و مسلمانان شده یا می شود، تنها نتیجه دو چیز است: نادیده گرفتن اهل بیت(علیهم السلام) به عنوان شایسته ترین افراد برای رهبری و بی توجهی به هدایت ها و آموزه های ایشان و به ویژه تفسیرهایی که آنان از آیات قرآن کریم به دست داده اند و دو دستگی، اختلاف و کشمکش میان مذاهب و فرقه های اسلامی.
از این رو، شیعه جعفری هماره سعی در متحد ساختن صفوف امت مسلمان دارد و در این راه دست برادری و محبت به سوی همگان دراز می کند و این در حالی است که اجتهادات علمای آن فرقه ها و مذاهب و احکام صادره از سوی آنان را به چشم احترام می نگرد. این گونه است که می بینیم شیوه عالمان شیعه از همان قرن های نخستین اسلام بر آن بوده که آرای فقهای غیر شیعه را در کتاب های فقهی، تفسیری و کلامی خود ذکر می کردند. کتاب «الخلاف» در زمینه فقه، از شیخ طوسی و «مجمع البیان» در تفسیر، از طبرسی که بارزترین علمای الازهر آن را ستوده اند، «تجریدالاعتقاد» از نصیرالدین طوسی در عقاید که علاءالدین قوشچی اشعری آن را شرح کرده است، نمونه ای از این کتاب ها هستند.
-37
عالمان برجسته شیعه گفت و گوی میان دانشمندان مذاهب گوناگون اسلامی در زمینه های فقه، عقائد، تاریخ و تفاهم ایشان در مسائلِ روزِ مربوط به مسلمانان و پرهیز از نثار تهمت های ناروا به یکدیگر و مسموم ساختن فضا با دشنام و بدگویی را یک ضرورت اجتناب ناپذیر می دانند تا زمینه های مناسب برای نزدیکی منطقی میان گروه ها و فرقه های اسلامی ایجاد گردد و راه بر دشمنان اسلام و مسلمین که برای رخنه کردن در صفوف مسلمانان و وارد کردن ضربه نهایی بر ایشان دنبال بهانه می گردند، بسته شود.
ازاین رو، شیعه جعفری هیچ مسلمانی را - پیرو هر مذهب فقهی و روش اعتقادی که باشد - به کفر متهم نمی کند; مگر کسی را که جمیع مسلمانان بر کفر او یک رأی و متفق گردیده اند و با هیچ فرقه ای نرد دشمنی نمی بازد و توطئه چینی علیه آن را اجازه نمی دهد و با تمام