شیعیان عربستان صفحه 191

خشم آلود آنان، هنگام گریه حجاج در کنار حرم پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمه بقیع علیهم السلام نموداری از این نوع تفکر آنان است.

خلیفه دوم و مخالفت با گریه

انگیزه عملی جهان تسنن و عامل تفکر این گروه از مسلمانان را در موضوع گریه، با وجود جواز آن از نظر سنت، حدیث و فقهای چهارگانه، باید در مخالفت عملی خلیفه دوم در این موضوع جستجو و ریشه یابی کرد؛ زیرا او نه تنها با گریه مخالف بود و بر عقیده خویش اصرار می ورزید، بلکه از گریستن ممانعت می کرد؛ حتی اگر به وسیله تازیانه و سنگ زدن بر گریه کنندگان و یا پاشیدن خاک و شن بر سر و صورت آنان باشد و این عقیده و روش خلیفه دوم، در طول سال های خلافتش و همچنین در دوران حیات رسول خدا صلی الله علیه و آله بود.

اکنون به نقل چند نمونه از روایاتی می پردازیم که در این زمینه در منابع اصیل اهل سنت آمده است:

1. بخاری: او در صحیح خود پس از نقل حدیثی، درباره گریه رسول خدا صلی الله علیه و آله و صحابه آن حضرت بر بالین سعدبن معاذ می گوید:

و کان عمر - رض - یضرب فیه بالعصاء و یرمی بالحجاره و یحثی بالتراب.((1))

و عمر در آن هنگام با عصا و سنگ گریه کنندگان بر بالین میت را می زد و بر سر و صورت آنان خاک می پاشید.

1. احمدبن حنبل و محدثان دیگر: این افراد، از ابن عباس نقل کرده اند که