هویت و سرچشمه تشیع صفحه 19

معنای اوّل، حقیقت «ایمان» را بیشتر می فهماند و رابطۀ فرد را با خدایش بیان می دارد.

«تسلیم دستورات خدا بودن»، متضمّن تعبّد مطلق در برابر تمام اوامر و نواهی خداوند می باشد، بدون آن که فرد هیچ گونه اراده ای در مقابل ارادۀ مولا داشته باشد. به دنبال آن فرد در برابر آنچه پیامبر اکرم(علیهما السلام) از جانب خدای متعال آورده است، خضوع و انقیاد تام دارد و نیز باور دارد که رسول خدا(علیهما السلام) از خود سخن نمی گوید بلکه وحی الهی را بدون کم و زیاد، ابلاغ می نماید. در این صورت تمام اوامر و نواهی نبی اکرم(علیهما السلام) را چه در احکام تشریعیّه و انجام عبادات و چه در مورد اختلافات و خصومتهایی که بین افراد رخ می دهد، فصل الختام و واجب الاتباع می داند و این عقیده را، عمل به این آیات شریفه می داند که می فرماید:

...وَ مَا آتاکُمُ الرسولُ فخذوه وَ مَا نَهاکُم عَنهُ فانتهوا... . (1)

«آنچه را که رسول خدا برای شما آورده است، بدان عمل کنید و از آنچه نهی کرده است، اجتناب بورزید».

... فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْ ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ... . (2)