هویت و سرچشمه تشیع صفحه 212

نیکی کرده است. هر کس آنان را تصدیق کند، ما را تکذیب کرده و هر کس آنان را تکذیب کند، ما را تصدیق کرده است. هر کس چیزی به آنان عطا کند، ما را محروم کرده و هر کس آنان را محروم کند، چیزی به ما عطا کرده است. ای پسر خالد! هر کس شیعۀ ما باشد، آنان را دوست و همکار خود قرار نمی دهد». (1)

موضع امام هادی و امام عسکری(علیهما السلام)

امام هادی(علیه السلام) نیز در زمان خود با عدّه ای از غلات درگیر بود که قایل به الوهیّت ائمّه (علیهم السلام) بودند. رئیس ایشان، فردی به نام «محمّدبن نصیر نمیری» بود که فرقۀ نصیریّه به وی منسوب است. عدّۀ کمی از وی پیروی کردند که در رأس آنان، «فارس بن حاتم قزوینی» و «ابن بابا قمی» قرار داشتند.

کشّی می نویسد:

«فرقه ای قایل به نبوّت محمّدبن نصیر نمیری بودند! او ادّعا می کرد که پیامبر می باشد و علی بن محمّد الهادی او را به پیامبری فرستاده است! او قایل به تناسخ و غلوّ در امام هادی(علیه السلام) بود و برای او ادّعای ربوبیّت می کرد. او محارم را مباح و همجنس بازی را حلال می دانست و می گفت: فاعل و مفعول هر دو شهوت دارند که