شیعیان امارات متحده عربی صفحه 23

که اقلیت ها مورد توجه قرار می گیرند، بلکه نظر بیشتر به وضع و موقعیت آنها در جامعه است. در چنین رهیافتی، تمامی گروه هایی که استثنا بر اصل هستند هرچند که در اکثریت عددی نیز باشند، اقلیت محسوب می شوند.(1)

ب:احساس مشترک در اقلیت بودن

اقلیت، موجودیتی اجتماعی و تاریخی است؛ زیرا از جمع و گروه بر می خیزد و از خود ذهنیتی جمعی ارائه می دهد. نقطه مشترک میان گروه های اقلیتی عبارت است از احساس مشترکی که در همه آنها وجود دارد. همان گونه که طبقه اجتماعی بی آگاهی و بی احساس طبقاتی پدید نمی آید، گروه اقلیتی نیز تا هنگامی که احساس در اقلیت بودن نداشته باشد اقلیت محسوب نمی شود. اما حرکت اقلیت ها و طرح خواست های آنان هنگامی آغاز می شود که افراد این گروه احساس کنند که از سوی گروه دیگر مورد ستم و بی عدالتی قرار گرفته اند. این احساس، میان اعضای گروه پیوستگی ایجاد می کند و به آنان چنان یگانگی ای می بخشد که از آن نیرو می گیرند. به این ترتیب است که هویت شکل می گیرد و همبستگی را به همراه می آورد. با این احساس است که هر گروه خود را از دیگر گروه ها بویژه گروه حاکم متفاوت می داند. چنین احساس و باوری از شرایط خاص زندگی افراد گروه اقلیتی ناشی می شود. (2)