فضایل ائمه اطهار علیهم السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 180

«کان موسی بن جعفر یدعی العبد الصالح من عبادته و اجتهاده».(1)

ترجمه: «موسی بن جعفر به خاطر کثرت عبادت و اجتهادش «عبد صالح» نامیده می شد».

احمد بن حجر الهیثمی

صاحب «الصواعق المحرقه» (متوفی 973 ه) می نویسد:

«ورث أباه علماً و معرفه و کمالاً و فضلاً سمّی الکاظم لکثره تجاوزه و حلمه و کان معروفاً عند اهل العراق بباب قضاء الحوائج عند الله و کان أعبد أهل زمانه و أعلمهم و أسخاهم».(2)

ترجمه: «موسی کاظم علم و معرفت و فضل و کمال را از پدرش به ارث برده و در اثر عفو و گذشت و بردباری که در رفتار با مردم «نادان» از خود نشان می داد، ملقب به «کاظم» شد. بین مردم عراق به «باب الحوائج عندالله» معروف بود و در زمان او کسی در معارف الهی و دانش وجود و بخشش به پای او نمی رسید».

حافظ أبی بکر احمد بن علی الخطیب البغدادی (متوفی463 ه-)

وی فقیه، محدث، ادیب و از مشاهیر حفاظ و فقها است و تألیفات او را در حدود یکصد جلد کتاب نوشته اند که مشهورترین آنها «تاریخ بغداد» است.

وی درباره امام موسی کاظم 7 می نویسد: