شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 240

خدای بزرگ شاهد است روزی که بقبر ابو حنیفه در معظّم رفتم جماعتی از برادران اهل تسنّن هندی را دیدم عوض عتبه چندین مرتبه زمین را می بوسیدند و بخاک می افتادند چون نظر کینه و عداوت نداشتم و دلیلی بر حرمت عمل ندیدم تا این ساعت مورد نقل قرار ندادم چون دیدم از روی محبّت رفتار می نمایند نه از روی عبودیّت.

آقای محترم بدانید که هیچ زائر شیعه(عارف یا عامی)هرگز سجده ننموده و نمی کند مگر برای خدای تعالی و این فرموده شما کاملا تهمت و افتراء و دروغ محض است.

در حالتی که اگر هم بطرز سجده که عبارت از بخاک افتادن و صورت و پیشانی بر زمین مالیدن باشد(نه بقصد عبودیت)مانعی ندارد چه آنکه تعظیما و تکریما در مقابل شخص بزرگی(نه بقصد خدائی یا شریک برای خدا قرار دادن)خم شدن و روی زمین افتادن و صورت روی خاک گذاردن ابدا شرک نمی باشد بلکه کثرت و شدّت علاقۀ بمحبوب موجب تعظیم و صورت روی خاک مالیدن و بوسیدن می شود.

شیخ- چگونه ممکن است روی خاک افتاده و پیشانی بر زمین گذارند و سجده نباشد.

داعی- تصدیق می فرمائید سجده مربوط به نیّت است و نیّت امر قلبی است و عالم بقلوب و نیّات قلبی خدای تعالی می باشد ظاهرا می بینیم فردی یا افرادی بحال سجده روی زمین افتاده(و البته بچنین حالی که مخصوص بخدای تعالی است شایسته نیست در مقابل غیر خدا قرار گیرد و لو بدون نیّت باشد)ولی چون از نیّت قلب او خبر نداریم نمی توانیم حمل بسجده نمائیم مگر در اوقات سجدۀ مخصوص که معلوم است ظاهرش را سجده می نامیم.

بخاک افتادن و سجده نمودن برادران-یوسف را

پس بطرز سجده بعنوان تعظیم و تکریم(نه نیّت سجده)روی خاک افتادن کفر و شرک نیست چنانچه برادران یوسف در مقابل یوسف چنین سجده ای را نمودند و دو پیغمبر حاضر(یعقوب و یوسف)منعشان ننمودند بصراحت آیه 101