شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 579

چه آنکه در اسناد این حدیث حارث ابن غضین مجهول الحال و حمزه ابن ابی حمزه نصیری که متهم به کذب و دروغ گوئی بوده اند می باشند لذا ضعف حدیث ثابت است.

و نیز ابن حزم گفته است این حدیث مکذوب و موضوع و باطل است.

پس چنین حدیثی با سلسله اسناد ضعیفه قابل اعتماد و اتکاء باستناد بآن نمی باشد و بر فرض بگوئیم این حدیث صحیح است قطعا عمومیت آن منظور نظر نبوده بلکه مراد اقتداء بخوبان و نیکوکاران از اصحاب بوده که بحکم آن حضرت تبعیت از کتاب کریم و عترت طاهره نمودند.

صحابه معصوم نبودند

پس با این مقدماتی که عرض شد اگر نقد و انتقادی از بعض صحابه بشود مورد مذمت نخواهد بود چه آنکه صحابه عموما بشری بودند عادی و غیر معصوم پس وقتی معصوم نبودند جایز الخطا بوده اند.

حافظ- ما هم قائلیم که صحابه معصوم نبودند ولی مسلّما همگی آنها عدول بودند معصیتی از آنها صادر نمی شد.

داعی- بی لطفی فرمودید که بطور مسلّم آنها را عادل و مبرّا از معاصی دانستید زیرا که اخبار منقولۀ در کتب معتبرۀ علمای خودتان بر خلاف این معنی حکم می کند که بسیاری از اکابر صحابه روی عادت دیرینه گاهی مرتکب معاصی می شدند.

حافظ- ما که از چنین اخبار اطلاع نداریم چنانچه شما دارید بیان فرمائید.

داعی- گذشته از آنچه در جاهلیت می نمودند در اسلام هم مرتکب بسیاری از معاصی می شدند که داعی من باب نمونه به نقل یکی از آن اخبار اکتفا می نمایم.

زیرا که بزرگان از علماء خودتان در کتب معتبره خود نقل می نمایند که سال فتح مکه(هشتم هجری)عدّه ای از کبار صحابه مجلس انسی داشتند که در آن مجلس سرّی شراب صرف نمودند.

حافظ- بطور قطع این خبر از مجعولات مخالفین است زیرا که صحابه بزرگ در مجلس فساد حاضر نمی شدند تا چه رسد بنوشیدن شراب بعد از حکم بحرمت؟.