شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 775

فقال ما هذا یا ابن اخی فقال ایمان و حکمه فقال ابو طالب لعلیّ یا بنیّ انصر ابن عمک و وازره (1).

آیا این بیانات دلیل بر ایمان جناب ابو طالب نیست علاوه بر آنکه پیغمبر را زجر و منع نکرد و از پسر دوازده سالۀ خود علی علیه السّلام هم جلوگیری نکرد بلکه بآن بزرگوار امر می کند که یاری نماید پسر عمش رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم را.

ایمان آوردن جعفر طیار بامر پدر

و نیز علمای خودتان همگی در کتب خود ثبت نموده اند و ابن ابی الحدید مفصلا در شرح نهج شرح می دهد که روزی جناب ابو طالب بمسجد وارد شد دید رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نماز می گذارد و علی در دست راست آن حضرت مشغول بنماز است بفرزندش جعفر(طیار)که همراه او بود تا آن روز ایمان نیاورده بود گفت صل جناح ابن عمک وصل کن خودت را بپهلوی پسر عمّت و با او نماز بگذار جعفر پیش رفت و در طرف چپ رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بنماز ایستاد جناب ابو طالب این ابیات را انشاد نمود.

انّ علیّا و جعفرا ثقتی

عند ملم الزمان و النوب

لا تخذلا و انصرا ابن عمکما

اخی لامّی من بینهم و ابی

و اللّه لا اخذل النبی و لا

یخذله من نبیّ ذو حسب

-2

پس باتفاق علما و مورخین خودتان اسلام و ایمان جعفر طیار و نماز گذاردن او با رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بامر و اجازه پدرش جناب ابو طالب بوده است.

چگونه ممکن است صاحب عقلی باور کند که پدری مشرک و کافر باشد و برادر زاده