یک حرف از هزاران صفحه 167

زنان مهاجر و انصار به عیادت آن حضرت آمدند و گفتند: «ای بانوی بزرگ! اگر ابوالحسن این مطالب را قبل از بیعت با اهل سقیفه برای ما می گفت، هرگز با دیگری به جای او بیعت نمی کردیم»، فرمود :

«از من دور شوید که عذری از شما پذیرفته نیست فما جعل اللّهُ لاحدٍ بعْد غدیر خُمٍّ منْ حُجّهٍ و لا عُذْرٍ؛ بعد از روز غدیر خم، خداوند هیچ دلیل و عذری برای احدی باقی نگذاشته است.»(1)

غدیر در کلام امام حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن مجتبی علیه السلام بعد از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام روزی بر فراز منبر رفتند و فرمودند: «و قدْ رأوْا رسُول اللّه صلی الله علیه و آله نصب أبی یوْم غدیر خُمٍّ و أمرهُمْ أنْ یُبلّغ الشّاهدُ منْهُمُ الْغائب.»

«این امّت، پدرم را رها کردند و با غیر او بیعت کردند، در حالی که خودشان دیدند که پیامبر صلی الله علیه و آله پدرم را در روز غدیر خم منصوب فرمود و به آنان دستور داد حاضرانشان به غایبان خبر دهند.»(2)

غدیر در کلام امام حسین علیه السلام

حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام یک سال پیش از مرگ معاویه، در موسم حجّ در منی، بیش از هفتصد نفر، که حدود دویست نفرشان از اصحاب پیامبر بودند، را در خیمه خود جمع کرد و در خطابه ای بر جنایات معاویه و فضایل پدرش امیرمؤمنان علی(علیه السلام) از آنان اقرار گرفت. از جمله فرمود :

«أُنْشدُکُمُ اللّه! أتعْلمُون أنّ رسُول اللّه صلی الله علیه و آله نصبهُ یوْم غدیر خُمٍّ فنادی لهُ بالْولایه و قال: لیُبلّغ الشّاهدُ الْغائب؟» قالُوا: اللّهُمّ نعمْ.(3)

1- . بحارالأنوار، ج 43، ص 161.
2- . بحارالأنوار، ج 44، ص 62، ح 12؛ أمالی طوسی، مجلس 20، ص 559، ح 1173.
3- . کتاب سلیم، ص 791، ح 26؛ بحارالأنوار، ج 33، ص 182، باب 17.