یک حرف از هزاران صفحه 174

در مکّه و چه در مدینه، به جان خویش خرید، جملگی از بین خواهد رفت. آیا عقل سلیم جز این حکم می کند که این امر باید تداوم بخش رسالت نبوی و ضامن بقای آن باشد که همان ولایت و پیشوایی امّت اسلام است؟

قرینه سوّم

در بسیاری از منابع شیعه و سنّی آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله در دنباله حدیث فرمودند: «اللّهُمّ وال منْ والاهُ و عاد منْ عاداهُ؛ خدایا! دوستدار علی(علیه السلام) را دوست بدار و با دشمن او دشمنی کن.»

این سخن رسول خدا صلی الله علیه و آله خود، دلیل روشنی است بر آن که مقصود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از معنای کلمه «مولی» چیزی جز ولایت و رهبری نبوده است؛ چرا که لازمه سخن حضرت، با توجّه به عام و فراگیر بودن محتوای آن که فرامکانی و فرازمانی است آن است که حضرت علی(علیه السلام) در هر زمان و هر مکان موصوف به عصمت و مصون از هر گناه و خطا باشد و جز بر محور حقّ و حقیقت عمل نکند. در غیر این صورت، یعنی در صورتی که حضرت علی(علیه السلام) در معرض گناه و اشتباه قرار گیرد، لازم است که بر او اعتراض شود و به خاطر عمل نادرستش از او اعراض و دوری شود، در حالی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به طور عام و بدون استثنا کردن زمان و مکان فرموده است : «پروردگارا! دوست بدار دوست علی را و دشمن بدار دشمن علی را.» بر این اساس، کسی که دارای چنین مقامی باشد، واجب است که امام بر حقّ باشد؛ چرا که امامت کسی که پایین تر از اوست بر طبق موازین استدلالی قبیح و ناروا است. پس باید گفت که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله جز معنای امامت و رهبری از کلمه «مولی» چیز دیگری اراده نفرموده است.

قرینه چهارم

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آغاز خطبه خویش فرمودند: «به سرای آخرت