یک حرف از هزاران صفحه 178

حضرت علی(علیه السلام) که سرآمد مؤمنان بود، یک مسأله محقّق و قطعی بود و دیگر یک امر جدید به حساب نمی آمد تا ابوبکر و عمر این گونه به آن حضرت تبریک بگویند.

همچنین باید افزود که از شأن و منزلت پیامبر صلی الله علیه و آله به دور است که این واضحات و بدیهیّات را در آن هنگامه حساس و نفس گیر برای مردم بیان کند و به خاطر آن، مردم را در آن گرمای سوزان بایستاند.

قرینه هشتم

در تفاسیر فراوانی از عالمان شیعه و سنّی(1) آمده است که شأن نزول آیه

شریفه (الْیوْم أکْملْتُ لکُمْ دینکُمْ و أتْممْتُ علیْکُمْ نعْمتی و رضیتُ لکُمُ الاْسْلام دینآ)(2) ؛ «امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما پذیرفتم»، واقعه غدیر خم بوده است.

حال، این سؤال مطرح می شود که این چه امر خطیر و مهمّی بوده است که با ابلاغ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آن روز، خدا دین خویش را کامل کرد و نعمتش را بر مردم به حدّ تمام رسانید؟

اگر بگوییم این امر مهمّ، دوستی و یاری حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) است، که با لحاظ کردن آیات و روایات، قبل از آن ثابت گردیده بود. دیگر آن که، بسیاری از اصحاب و یاران پیامبر صلی الله علیه و آله پیش از آن رویداد حضرت علی(علیه السلام) را دوست می داشتند. پس دیگر چه جای آن بود که روز غدیر خم دین خدا کامل و نعمتش تمام شود؟

لذا باید گفت که این امر چیزی نیست جز تعیین پیشوایی و رهبری امّت اسلامی پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تا تکلیف بقای دستاوردهای رسالت نبوی