یک حرف از هزاران صفحه 184

رسول خدا فداکاری کرد. اوست که با پیامبر خدا بود، در حالی که هیچ کس از مردان همراه او خدا را عبادت نمی کرد؛ اوّلین مردم در نماز گزاردن و نخستین کسی است که با من خدا را عبادت کرد. از طرف خداوند به او امر کردم تا در خوابگاه من بخوابد، او هم در حالی که جانش را فدای من کرده بود در جای من خوابید.»

فراز چهارم

«معاشر النّاس! إنّهُ إمامٌ من اللّه و لنْ یتُوب اللّهُ علی أحدٍ أنْکر ولایتهُ و لنْ یغْفر لهُ، حتْمآ علی اللّه أنْ یفْعل ذلک بمنْ خالف أمْرهُ و أنْ یُعذّبهُ عذابآ نُکْرآ أبد الاْباد و دهْر الدُّهُور، فاحْذرُوا أنْ تُخالفُوهُ فتصْلُوا نارآ وُقُودُها النّاسُ و الْحجارهُ أُعدّتْ للْکافرین.»

«ای مردم! او از طرف خداوند امام است و هر کس ولایت او را انکار کند، خداوند هرگز توبه اش را نمی پذیرد و او را نمی بخشد. حتمی است بر خداوند که با کسی که با او مخالفت نماید چنین کند و او را به عذابی شدید تا ابدیّت و تا آخر روزگار معذّب نماید. پس بپرهیزید از این که با او مخالفت کنید و گرفتار آتشی شوید که آتشگیره آن مردم و سنگ ها هستند و برای کافران آماده شده است.»

فراز پنجم

«معاشر النّاس! فضّلُوا علیّآ فإنّهُ أفْضلُ النّاس بعْدی منْ ذکرٍ و أُنْثی ما أنْزل اللّهُ الرّزْق و بقی الْخلْقُ، ملْعُونٌ ملْعُونٌ، مغْضُوبٌ مغْضُوبٌ منْ ردّ علیّ قوْلی هذا و لمْ یُوافقْهُ، ألا إنّ جبْرئیل خبّرنی عن اللّه تعالی بذلک و یقُولُ: "منْ عادی علیّا علیه السلام و لمْ یتولّهُ فعلیْه لعْنتی و غضبی (ولْتنْظُرْ نفْسٌ ما قدّمتْ لغدٍ و اتّقُوا اللّه)(1) -أنْ تُخالفُوهُ فتزلّ قدمٌ بعْد ثُبُوتها- (إنّ اللّه خبیرٌ بما تعْملُون)".»