یک حرف از هزاران صفحه 85

گفتند: "بخٍّ بخٍّ لک یابْن أبی طالبٍ، منْ مثْلُک؟ و قدْ باهی اللّهُ بک ملائکه السّماوات و فاخر بک؛ مبارک باد! مبارک باد! چه کسی مثل توست ای فرزند ابی طالب؟ در حالی که خداوند بر تو به ملائکه آسمان مباهات و افتخار می کند."

خداوند متعال در حالی که رسولش متوجّه به سوی مدینه بود، در شأن علی(علیه السلام) این آیه را نازل کرد: (و من النّاس منْ یشْری نفْسهُ ابْتغاء مرْضات اللّه و اللّهُ رؤُفٌ بالْعباد)(1) .

دلالت آیه «لیله المبیت» بر امامت امیرمؤمنان علی(علیه السلام)

علّامه محمّد حسن مظفّر می گوید :

«و امّا دلالت آیه بر امامت امیرالمؤمنین علیه السلام به جهت این است که نزول آیه کاشف از افضلیّت حضرت و امتیاز او در معرفت و اخلاص است؛ زیرا چه بسیار از مسلمانان که جان خود را در جهادها بذل کردند و رسول خدا را حفظ کرده، نشر دعوت او نمودند، ولی به مقامی که امیرالمؤمنین علیه السلام به آن نایل شد، نرسیدند؛ که آن شهادت و گواهی خداوند بر عمل با اخلاص و با نیّت پاک او بود. او تنها کسی بود که در نهایت اخلاص و تنها به جهت جلب رضایت خداوند جان خود را در طبق اخلاص نهاد، تا جایی که خداوند به عمل او بر بزرگان از ملائکه مباهات کرد. و عقد اخوّت بین او و پیامبر نسبت به جمله "منْ مثْلُک؟"، که جبرئیل به حضرت علی(علیه السلام) گفت، دلالت دارد بر این که عمل او هیچ نظیری در بین مردم نداشته و نخواهد داشت. و می دانیم که افضل افراد، لیاقت امامت را دارد.»(2)