یک حرف از هزاران صفحه 91

11-آیه «هدایت»

اشاره

(إنّما أنْت مُنْذرٌ و لکُلّ قوْمٍ هادٍ)(1) .

«]ای پیامبر![ تو فقط بیم دهنده ای! و برای هرگروهی هدایت کننده ای است.»

تفسیر آیه «هدایت» در مدارک معتبر شیعه و سنّی

دانشمندان و عالمان شیعه و اهل تسنّن روایاتی در تفسیر این آیه نقل کرده اند که دلالت دارد بر این که «مُنذر» و بیم دهنده این امّت، رسول خدا و «هادی» آنان، امیرمؤمنان علیّ بن ابی طالب علیه السلام است.

علامّه سیّد هاشم بحرانی در غایه المرام به هفت طریق از اهل سنّت و به بیست و سه طریق از شیعه روایات مربوط به این موضوع را نقل کرده است.

امیرمؤمنان علی(علیه السلام) هدایت گر همه عالمیان

1) فخر رازی، از مفسّران اهل تسنّن، از ابن عبّاس نقل می کند :

«لمّا نزلتْ (إنّما أنْت مُنْذرٌ و لکُلّ قوْمٍ هادٍ) وضع رسُولُ اللّه صلی الله علیه و آله یدهُ علی صدْرهُ فقال: أنا الْمُنْذرُ و لکُلّ قوْمٍ هادٍ و أوْمأ بیده علی منْکب علیٍّ علیه السلام، فقال : أنْت الْهادی یا علیُّ، بک یهْتدی الْمُهْتدُون منْ بعْدی.»

«هنگامی که آیه (إنّما أنْت مُنْذرٌ) نازل شد، پیامبر خدا دست بر سینه خود نهاد و فرمود: "من بیم دهنده این امّتم، و برای هر قومی هدایت گری است." سپس دست بر شانه علی(علیه السلام) نهاد و فرمود: "ای علی! تو هادی و هدایت گر هستی؛ هدایت شدگان به وسیله تو بعد از من هدایت می شوند".»(2)