محبوبیت ائمه بقیع علیهم‌السلام نزد اهل سنت صفحه 69

بود و عقل و رأی خود را بدان جهت سبک نمی‌کرد و از تسلّط جاهلان نیز بیرون بود.

پس دست خود را جز با اطمینان به منفعت چیزی به سوی آن دراز نمی‌کرد، خشم نمی‌کرد و از چیزی آزرده نمی‌شد. هر وقت در کنار دانشمندان قرار می‌گرفت به شنیدن حریص‌تر بود تا به سخن گفتن و بیشتر اوقات خاموش بود و چون لب به سخن می‌گشود، سخن گویان دیگر را مقهور و شیفته خود می‌کرد.

در دعوا و نزاعی شرکت نمی‌جست و در جدالی وارد نمی‌شد و به دلیلی(در دعوا) تلاش نمی‌کرد تا قاضی را ببیند، می‌گفت هر چه را می‌کرد و می‌کرد کاری را که نمی‌گفت، از روی تفضّل و بزرگواری.

از برادران خود غفلت نمی‌ورزید و چیزی را بدون مشارکت آن‌ها به خود اختصاص نمی‌داد.

تا جایی که قابل معذرت‌خواهی بود کسی را در کارش سرزنش نمی‌کرد و چون دو کار برایش پیش می‌آمد که نمی‌دانست حق در کدام طرف هست با آن طرف که به هوای نفس نزدیک‌تر بود مخالفت می‌کرد و آن را را ترک می‌نمود. (1)

میزان محبت به اهل بیت (علیهم السلام)

امام به مردی که در محبت اهل بیت(علیهم السلام) غلوّ کرده و زیاده از حدّ اظهار محبت به این خانواده می‌کرد فرمود: خدا را دوست بدارید و ما نیز اگر خدا را اطاعت کردیم، دوست‌مان بدارید و اگر خدای را