امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 117

نافع رو به سوی حسین علیه السلام برگشت. حسین علیه السلام به او گفت: ای نافع، هر که بنیاد دینش را بر قیاس بگذارد، تا زمان برجاست عمرش در اشتباه می گذرد و پرستنده ای است که از آیین روشن خدا رو برگردانده است و در کژی و انحراف پیش رفته، راه را گم می کند و سخن ناپسند می گوید.

ای ابن ازرق، خدایم را آن گونه که خود، خویشتن را ستوده است، توصیف می کنم و او را آن گونه که خود، خویشتن را شناسانده است، می شناسانم. «لَا یدْرَکُ بِالْحَوَاسِّ وَ لَا یقَاسُ بِالنَّاسِ فَهُوَ قَرِیبٌ غَیرُ مُلْتَصِقٍ وَ بَعِیدٌ غَیرُ مُتَقَصٍّ یوَحَّدُ وَ لَا یبَعَّضُ مَعْرُوفٌ بِالْآیاتِ مَوْصُوفٌ بِالْعَلَامَاتِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْکَبِیرُ الْمُتَعالِ؛ با حواس نمی توان درکش کرد و با مردمانش نمی توان مقایسه اش کرد. (چون قیوّم است) به همه نزدیک است، ولی نه آن گونه که (در عرض آنها باشد و به آنها) چسبیده باشد (چون غیر همه است و از همه) دورست، اما کاستی ندارد. یگانه است و جزء ندارد. از راه آیات خود شناخته می شود، از راه نشانه ها توصیف می گردد. جز او که بزرگ است و بزرگوار، هیچ معبود بر حقی نیست».

در این هنگام، نافع (که تحت تأثیر سخنان قرار گرفته بود) گریست و اظهار داشت: «ای حسین، سخن تو چه قدر زیبا (و عمیق) است! ابن ازرق به گریه افتاد و گفت: ای حسین! کلامت چه زیباست! حسین به او گفت: شنیده ام تو شهادت می دهی که پدرم و برادرم و همچنین خود من کافر هستیم؟! ابن ازرق گفت: به خدا سوگند _ ای حسین _ اگر هم چنین کرده ام، شما بلندای فروغمند اسلام و ستارگان احکامید».(1)