امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 25

بده تا نماز مغرب را پشت سر پیامبر بخوانم و از او بخواهم برای من و تو از خدا طلب بخشش کند. نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمدم و پشت سرش نماز خواندم و بعد از آن نماز عشا را نیز با او خواندم. پس از آن، نماز مستحبی به جای آورد و به راه افتاد. به دنبالش رفتم. صدایم را شنید و پرسید: حذیفه تویی؟ گفتم: آری، فرمود: خدا تو و مادرت را ببخشاید. همین حالا اینجا فرشته ای است که تاکنون روی زمین نیامده بود. از خداوند اذن خواست تا به زمین بیاید و به من بشارت دهد که فاطمه صلی الله علیه و آله ، سیده زنان بهشت و حسن و حسین، دو سرور جوانان بهشتند.(1)

ج) محبوب خدا

ج) محبوب خدا

از یعلی عامری نقل شده است:

برای غذا در جایی دعوت شده بودیم و به همراه رسول خدا صلی الله علیه و آله بودیم. در بین راه، آن حضرت، حسین را دید که با کودکان در حال بازی است. رسول خدا برای گرفتنش به دنبالش رفت، ولی وی به این طرف و آن طرف فرار می کرد و رسول خدا نیز به دنبالش بود تا آنکه وی را گرفت. دستی را پشت سر وی و دستی را برچانه اش گذاشت و لب هایش را بوسید و فرمود: حُسینٌ مِنّی وَأنا مِنْ حُسینٍ أحَبَّ اللهُ من أحَبَّ حُسینًا حُسینُ سِبطٌ من الأَسْباطِ؛ حسین از من است و من از حسینم. خدا کسی را که دوستدار حسین باشد، دوست می دارد. حسین سبطی از اسباط است. (2)

منصور علی ناصف از اندیشمندان الازهر مصر درباره این حدیث چنین می نویسد: