زبان به کام عطش صفحه 18

ص:23

آن جا دستور داد... (اعیان الشیعه،ج1، ص628؛ تراث کربلا، ص 34؛ بحارالانوار،ج45، ص397) سال236 متوکل دستور داد که قبر حسین بن علی و خانه های اطراف آن و ساختمان های مجاور را ویران کردند و امر کرد که جای قبر را شخم زدند و بذر افشاندند و آب بستند و از آمدن مردم به آن جا جلوگیری کردند. (همان) از این دست نقل قول ها بسیار است که تنها به سه مورد اشاره کردم. در بیابان بی آب علف و صحرای جهنمی کشت و کار کرده اند و بذر افشانده اند؟

پس با این همه موارد، چگونه حسین و کاروانش از تشنگی و گرمای هوا رنج دیده اند؟ آیا مذهب عقلی را که فکر می کند نمی رباید؟

مقدمه

از مسلّمات واقعه عاشورا، تشنگی امام حسین و اهل بیت و یاران ایشان علیهم الصّلاه و السّلام است که درباره آن اختلافی نیست. برای کسی که اندکی در منابع حدیثی و تاریخی سیر کند، تردیدی نمی ماند که یکی از ویژگی های واقعه عاشورا، محدودیت آب برای اهل بیت علیهم السّلام بوده است.

ائمّه اطهار علیهم السّلام، در احادیث بسیار و زیارت های متعدّدی، صریحاً به این موضوع اشاره داشتند، تا آنجا که امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف در زیارت ناحیه مقدّسه روایت شده، بارها به این فاجعه اشاره فرموده اند: «ظَمْآنٌ لا تَسْتَطیعُ خِطاباً وَ لا تَرُدُّ