زبان به کام عطش صفحه 70

ص:75

می شود.

و حقیقت، آن جا بیشتر نمود می یابد که پس از واقعه نیز، سخنی از بیعت نیست که اگر واقعاً بیعت با یزید یا ابن زیاد، موضوع جنگ بود، چرا پس از عاشورا، و در ایّام اسارت، از امام سجّاد، بیعت ستانده نشد؟؟؟ نه برای ابن زیاد و نه حتّی برای یزید؟؟؟ در هیچ یک از منابع معتبر یا غیرمعتبر، دست اوّل یا دست دوّم، هیچ اشاره ای به این موضوع نمی شود؛ در حالی که پس از پایان جنگ، کسانی امان می یابند که حجّت قتل بر آنان جریان نداشته باشد، یعنی مثلاً اگر دلیل برپایی جنگ، کشورگشایی باشد، کسانی که تسلیم می شوند و قوانین جدید را می پذیرند، در امان هستند، ولی اینجا چرا سخنی از «بیعت!!!» نیست؟ و چطور امام سجّاد علیه السّلام زنده می ماند، در حالی که بیعتی داد و ستد نمی شوند؟

این یکی از اصلی ترین گره های عاشوراست...

چرایی تحمیل عطش به خاندان عصمت

چرا باید اردوی امام در محلّی دور از آب و آبادی برپا شود، سپس دسترسی به آب برای ایشان ممنوع گردد و در مرحله بعدی از حفر چاه توسّط سپاهیان امام