مهدویت و انتظار از دیدگاه اهل سنت صفحه 10

فصول المهمه نقل می کنند که دعبل بن علی خزاعی (شاعر) گفته است:

به خدمت حضرت رضا علیه السلام رسیدم و ضمن قصیده ای دو شعر خواندم. (شعر، عربی و مضمونش درباره خروج امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف است.) حضرت پس از شنیدن شعر، در حالی که می گریست، سر بلند کرد و فرمود: ای دعبل! در این دو شعر، جبرئیل به زبان تو سخن گفته است. آیا می دانی آن امام کیست که قیام می کند؟ گفتم: نمی دانم، فقط شنیده ام امامی از شما اهل بیت قیام خواهد کرد و زمین را از عدل و داد پُر خواهد ساخت.

حضرت فرمود: ای دعبل! امام پس از من، پسرم محمد است و امام بعدی، فرزندش علی و پس از او، حسن و امام پس از حسن، فرزند او حجت قائم است که در زمان غیبتش همه منتظر او هستند و پس از ظهورش همه پیرو اویند. اگر از عمر دنیا تنها یک روز باقی مانده باشد، خدا آن روز را آن قدر طولانی خواهد کرد تا او خروج کند و زمین را آن گونه که از ستم آکنده شده، از عدل پر سازد.(1)

عقیده چند تن از بزرگان اهل سنت درباره ضرورت وجود انسان کامل

1. عزیزالدّین نسفی

وی در کتاب الانسان الکامل می نویسد:

اکنون بدان که این انسان کامل را اسامی بسیار است که هر کدام به لحاظ و اعتبار خاصی می باشد و همه این اسامی صحیح است. ای درویش! انسان کامل را، شیخ، پیشوا، هادی و مهدی گویند و نیز دانا و بالغ و کامل و مکمل خوانند و امام، خلیفه، قطب [و] صاحب زمان نامند... . این انسان کامل همیشه در عالم باشد و زیادت از یکی نباشد، از آن جهت که همه موجودات همچون یک شخص می باشند و انسان کامل، دل آن شخص است و موجودات، بدون دل