- سخن مجمع 1
- اشاره 5
- مقدّمه 5
- حال نگاه بیندازید و ببینید: 9
- پیشگفتار 13
- مبحث اوّل: اعتراف علمای اهل سنّت به ولادت امام مهدی(عج) 21
- اشاره 21
- 1- ابن اثیر جزری عزّالدین (متوفّای 630 ه -.ق.). 22
- 2- ابن خلکان (متوفّای 681 ه -.ق.). 22
- 3- الذهبی (متوفّای 748 ه - .ق.). 24
- 4- ابن الوردی (متوفّای 749 ه -.ق.). 25
- 6- شبراوی شافعی (متوفّای 1171 ه -.ق.). 26
- 5- احمد بن حجر هیتمی شافعی (متوفّای 974 ه -.ق.). 26
- 7- مؤمن بن حسن شبلنجی (متوفّای 1308 ه - .ق.). 27
- 8- خیرالدین زرکلی (متوفّای 1396 ه - .ق.). 27
- مبحث دوّم: نام و نسب امام مهدی(عج) 29
- 1- حضرت مهدی(عج)، کنانی، قریشی و هاشمی 29
- اشاره 29
- 2- مهدی(عج) از فرزندان عبدالمطّلب 30
- 3- مهدی(عج) از فرزندان ابوطالب 30
- 4- مهدی(عج) از اهل بیت 31
- 6- مهدی(عج) از فرزندان فاطمه 33
- 5- مهدی(عج) از فرزندان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) 33
- 7- مهدی(عج) از فرزندان حسین(علیه السلام) 34
- 8- اسم مادر امام مهدی(عج) و مهدی از فرزندان امام صادق(علیه السلام) 36
- مفسّر معروف، ابن خشاب نقل کرده است: 36
- 10- اسم پدر امام مهدی(عج) 37
- 9- مهدی(عج) از فرزندان امام رضا(علیه السلام) 37
- مبحث سوّم: صفات امام مهدی(عج) 39
- مبحث چهارم:مقام مهدی(عج) در پیشگاه خداوند 45
- مبحث پنجم: مهدی(عج) خلیفه الهی و آخرین امام 47
- مبحث ششم: عیسی(علیه السلام) به مهدی(عج) اقتدا می کند 51
- مبحث هفتم: پرچم امام مهدی(عج) 55
- مبحث هشتم: بذل و بخشش امام مهدی(عج) 57
- مبحث نهم:معجزات امام مهدی(عج) 61
- چکیدۀ بحث 63
ص:12
مقدّمه
اشاره
وحدت، همبستگی، اتّحاد و انسجام، از اصول عقلانی و برخاسته از اعماق سرشت انسانی است؛ هم چنان که یک اصل ثابت، مسلّم و همیشگی دین مقدّس اسلام نیز بوده و هست و تحقّق آرمان های آفرینش و نیل به اهداف عالی آن در این راستا قابل دسترسی است و قطعاً هیچ قوم و آحاد جامعه ای، در جنگ و فتنه، نزاع و تفرقه، به خیر و سعادت و کمال انسانی، نخواهد رسید.
امام امیر المؤمنین علی بن ابی طالب(علیه السلام) می فرماید:
إنّ الله سبحانه لم یُعط أحداً بفُرقهٍ خیراً ممّن مضی ولاممّن بقی. (1)
«خداوند سبحان، نه به گذشتگان و نه به آیندگان ، با تفرقه و جدایی خیری را عطا نکرده و نمی کند».
در سای وحدت و یک دلی است که جامعه به آرمان ها و پلّه های ترقّی، گام نهاده و زیباترین استحکامات را بر سرتاسر جامعه حاکم می کند و محبّت و صمیمیت و صلح و صفا را می گستراند.
از این رو، می بینیم قرآن کریم با لحن محکم و با هدف هدایت، چنین می فرماید:
وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعاً وَلاَتَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَهَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَاناً وَکُنْتُمْ عَلَی شَفَاحُفْرَه مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُم مِنْهَا کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ . (2)