تقیه صفحه 13

ص:20

تقیّه در شریعت اسلام

«تقیّه» یکی از مسائلی است که قرآن کریم آن را مطرح و به جواز آن تصریح نموده است؛ چنان که در سورۀ آل عمران می فرماید:

لاَّ یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُوْنِ الْمُؤْمِنِینَ وَمَن یَفْعَلْ ذَلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللّهِ فِی شَیْ ءٍ إِلاَّ أن تَتَّقُواْ مِنْهُمْ تُقَاهً وَیُحَذِّرُکُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَإِلَی اللّهِ الْمَصِیرُ . (1)

« افراد با ایمان نباید به جای مؤمنان، کافران را دوست و سرپرست خود انتخاب کنند و هر کس چنین کند، هیچ رابطه ای با خدا ندارد (و پیوند او به کلی از خداوند گسسته می شود) مگر این که از آنان بپرهیزد (و به سبب هدفهای مهمتری تقیّه کند). خداوند شما را از (نافرمانی) خود، بر حذر می دارد؛ و بازگشت (شما) به سوی خداست».

آیۀ یاد شده، «تقیّه» و حد و مرز آن را مشخّص کرده و ایمان را دارای سه رکن دانسته است: اعتقاد قلبی، اظهار زبانی و عمل با اعضا و جوارح، اینها اقتضای طبیعی ایمان است.

اسلام، از آن جا که یک دین عملی است، واقعگرا می باشد و همۀ مشکلات را بر طرف می کند، پس طبیعی است که چگونگی بر