تقیه صفحه 20

ص:27

1- (1) - البحر المحیط، ابی حیان مالکی: 2/ 224؛ بدایع الصنایع: 7/ 175؛ مجمع الانهر، افندی حنفی: 2/ 431، چاپ التراث العربی - بیروت.
2- (2) - ر.ک : التقیّه، مرکز الرساله: 164.
3- (3) - التقیه، مرکز الرساله؛ بدایع الصنایع: 7/ 175؛ المحلی: 331/8، مسألۀ 1406 ؛الشنیعه فی نقد عقاید الشیعه: 72.

تقیّه از منظر امامیّه

علمای امامیّه در مورد «جواز تقیّه» و حتّی وجوب آن در بعضی اوقات، علاوه بر دو آیۀ یاد شده به روایات زیادی استناد جسته اند که به حدّ استفاضه می رسد به گونه ای که در کتاب وسائل الشیعه، باب ویژه ای به تقیّه اختصاص داده شده است و در این جا به برخی از آنها اشاره می شود:

1- ابن ابی یعفور، از امام صادق(علیه السلام) روایت کرده است: «تقیّه، سپر و نگهدارندۀ مؤمن است». (1)

2- امام صادق(علیه السلام) به مفضّل فرمود:

«اگر تقیّه کنی، دشمان نمی توانند به تو آسیبی برسانند؛ تقیّه، دیواری است مستحکم بین تو و دشمنان خدا و سدّی است که نمی توانند در آن نفوذ کنند». (2)

3- امام علی(علیه السلام) فرمود:

«تقیّه از برترین اعمال مؤمن است تا جان خود و برادرانش را به وسیلۀ آن، از ستمکاران حفظ کند». (3)

4- امام باقر(علیه السلام) فرمود: