تقیه صفحه 29

ص:36

امام خمینی(رحمه الله) در این مورد می فرماید:

«تقیّه گاهی این است که خطری حوزۀ اسلام را تهدید می کند، به شکلی که خوف از هم گسستگی وحدت مسلمانان در میان باشد و ترس از این باشد که بر حوزۀ اسلام - به خاطر پراکندگی شان و یا امور دیگر - ضرری وارد شود، و مراد از تقیّۀ مدارایی این است که در آن، هم صدا شدن همۀ مسلمانان، مهم است و وحدت بین آنها هم با ایجاد دوستی بین مخالفان و جلب ارادت آنان، بدون هیچ گونه ترسی (انجام پذیر) است» (1).

از امام صادق(علیه السلام) روایت شده که به هشام بن حکم فرمود:

«در میان قبیله ها یشان نماز بخوانید، بیمارانشان را عیادت کنید (در تشییع) جنازه شان حاضر باشید.... به خدا (سوگند)! او به چیزی دوست داشتنی تر از خباء عبادت نشده است. گفتم: خباء چیست؟ فرمود: تقیّه» (2).

4- تقیّه در فتوا

«تقیّه در فتوا» این است که فقیه بر خلاف آنچه به نظر خودش صحیح است، فتوا دهد. این کار او بر حسب حالات مختلف، صور گوناگونی به خود می گیرد؛ گاهی حرام، گاهی جایز و گاهی واجب می شود.