تقیه صفحه 31

ص:38

5- تقیّه در سیاست

وضعیّت این تقیّه هم روشن است و بیشتر تقیّه ها از این قبیل هستند. پس روشن شد که تقیّه همیشه جایز نیست و همیشه هم واجب نیست بلکه در برخی از زمانها حرام هم بوده است،

امام خمینی(رحمه الله) در مورد «تقیّۀ حرام» می فرماید:

«از جملۀ آن (تقیّه در مورد) برخی از محرّمات و واجباتی است که در نظر شرع و متشرعین نهایت اهمّیّت را دارا هستند؛ مثل ویرانی کعبه و مشاهد (زیارتگاه های) مقدّس... رد کردن اسلام و قرآن، تفسیر کردن آن چنان که مذهب را فاسد می نماید و با کفر تطبیق می دهد... از همین قبیل (محرّمات) است، زمانی که تقیّه کننده از نظر مردم، دارای جایگاه و منزلتی است؛ به شکلی که ارتکاب وی نسبت به برخی از محرّمات - از روی تقیّه - یا ترک کردن بعضی از واجبات، از موجبات وهن و هتک حرمت مذهب شمرده می شود... از همۀ اینها مهمتر آن جایی است که اصلی از اصول اسلام، یا مذهب و یا یکی از ضروریّات دین، در معرض از بین رفتن و نابودی و تغییر است. (در این صورت) تقیّه جایز نیست؛ مثل این که منحرفان سرکش بخواهند احکام ارث، طلاق و... را تغییر دهند» (1).