هویت و سرچشمه تشیع صفحه 55

ص:62

من می بویانید و گاهی غذایی را لقمه لقمه در دهانم می گذارد. هرگز دروغی در گفتار من و اشتباهی در کردارم نیافت. از همان لحظه ای که پیامبر(علیهما السلام) را از شیر گرفتند، خداوند بزرگترین فرشتۀ خود را مسؤول تربیت پیامبر(علیهما السلام) کرد تا شب و روز، او را به راههای بزرگواری و اخلاق نیکو راهنمایی کند و من همواره با پیامبر بودم، چنان شتر بچّه ای که همواره با مادر است. پیامبر(علیهما السلام) هر روز نشانۀ تازه ای از اخلاق نیکو را برایم آشکار می فرمود و به من فرمان می داد که به او اقتدا نمایم. پیامبر(علیهما السلام) چند ماه از سال را در غار حرا می گذراند، تنها من او را مشاهده می کردم و کسی جز من او را نمی دید در آن روزها، در هیچ خانه ای اسلام راه نیافت، جز خانۀ رسول خدا(علیهما السلام) که خدیجه در آن بود و من سوّمین آنان بودم. من نور وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبوّت را استشمام می کردم. من هنگامی که وحی بر پیامبر(علیهما السلام) فرود می آمد، نالۀ شیطان را شنیدم، عرض کردم: ای رسول خدا! این نالۀ کیست؟ فرمود: نالۀ شیطان است که از پرستش خویش مأیوس گردیده است و فرمود: ای علی! تو آنچه را من می شنوم، می شنوی و آنچه را که من می بینم، می بینی، جز این که تو پیامبر نیستی بلکه وزیر من بوده و به راه خیر می روی».

نصوص نبوی در مسألۀ جانشینی پیامبر(صلی الله علیه و آله)

مسألۀ «جانشینی»، از اموری است که اختلاف و مناظرات زیادی دربارۀ آن بین فرقه های اسلامی و به خصوص بین پیروان خلفا و پیروان ائمّۀ اهل بیت(علیهم السلام) رخ داده است.