فضائل اهل بیت علیهم السلام از منابع اهل سنت صفحه 187

ص:189

را وارد میدان بحث سازم، خصوصاً که دردرونم نیروئی یافتم که مرابه شدّت، به این وادی سوق می داد.

گفتگو با یکی از علما

به یکی از علمایمان گفتم: اگر معاویه بی گناهان را می کشت و نوامیس واعراض مردم را هتک می کرد وبااین حال درباره او قضاوت می کنید که اجتهاد کرد وبه اشتباه رفت ولذا یک پاداش بیشتر ندارد! واگر یزید، فرزندان رسول خدا راکشت واهل مدینه راقتل و عام کرد و مع ذلک، حکم به اجتهادش می کنید واینکه دراجتهادش ره اشتباه را پیموده ولذا او را نیز یک پاداش است، پس چرا من اجتهاد نکنم دربحث وبررسیم واینکه نسبت به برخی از اصحاب، تردید ودو دل باشم وبعضی را رسوا ومفتضح سازم واین بی گمان مقایسه نمی شود باکشتاری که معاویه وفرزندش یزید درمورد عترت پاک پیامبر روا داشتند، پس اگربه حق رسیدم دو اجر دارم و اگر اشتباه کردم تنها یک اجر دارم، در صورتی که اگر بر برخی از اصحاب خورده بگیرم، انگیزه ام دشنام وناسزا ولعن نیست بلکه میخواهم به حقیقت دست یابم وگروه نجات یافته رااز گروه های گمراه جدا ومشخّص سازم واین وظیفه من و وظیفه هر فرد مسلمان است وخدا گواه است برآنچه پنهان است و خود عالم وآگاه است به آنچه در درون سینه ها می باشد.

آن مرد عالم پاسخ داد:

- فرزندم! باب اجتهاد، مدتها است بسته شده!

گفتم: کی آن رابسته است؟

گفت: ائمه چهارده گانه.

با خوشحالی گفتم: خدا را شکر، آن کس که آن را بسته است نه خداوند است و نه رسولش و نه خلفای راشدین که مأمور به پیروی از آنهائیم، پس هیچ گناهی بر من نیست اگر اجتهاد کنم همانطور که آنها اجتهاد کردند.