مصونیت قرآن از تحریف نزد شیعه و اهل سنت صفحه 233

نزد همه مسلمانان بود، و وقتی عثمان بن عفان از او در خواست مصحفش را نمود، ابا کرد تا این که عثمان با ضرب و شتم مصحف را از او گرفت.

پس ابن مسعود و مصحف او مورد قبول بوده و اگر نام علی علیه السلام را در مصحفش نوشته و قرائت می کرده، حتماً جزء آیات قرآن بوده و اکنون که در قرآن ها نام علی علیه السلام نوشته نیست، حذف شده و قرآن تحریف شده است.

اما نقد این توجیهات، این است که این گونه زیادی ها و اضافات و نظائر آن در مصحف عبدالله ابن مسعود از باب تفسیر معنای آیه و بیان مصداق خارجی آن بوده، نه به صورت وحی تنزیلی قرآنی، البته به گونه ای می نوشته که با آیه قرآن و اصل وحی اشتباه و خلط نگردد، ولی ما این اشکال جزئی را بر ابن مسعود وارد می دانیم که تفسیر و توضیح آیه را نباید به دنبال هر آیه نوشت، بلکه باید در حاشیه یا جای دیگری نوشته شود، تا برای دیگران با متن وحی مشتبه نگردد و بهانه به دست بهانه جویان نیفتد.

20. آیه حمیت

سیوطی از طریق ابن ادریس از اُبی بن کعب روایت می کند که ابی بن کعب آیه را این طور قرائت می کرد، «إِذْ جَعَلَ الَّذِینَ کَفَرُواْ فیِ قُلُوبِهِمُ الحَْمِیَّهَ حَمِیَّهَ الجَْاهِلِیَّهِ فَأَنزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلیَ رَسُولِه؛(1) به خاطر بیاورید هنگامی را که کافران در دلهای خود خشم و غصب جاهلیت داشتند و (در مقابل) خداوند آرامش و سکینه را بر رسول خدا و مؤمنان نازل فرمود».

تا این که این قرائت به گوش عمر رسید و از دست ابی ناراحت شد. عمر چند نفر از اصحاب؛ از جمله زیدبن ثابت را طلبید و گفت چه کسی از شما سوره فتح را قرائت می کند؟ زید قرائت کرد به همان قرائت ابی ابن کعب. عمر دوباره از دست ابی ناراحت شد. پس ابی گفت حالا من صحبت کنم، عمر گفت بلی صحبت کن. اُبی گفت من یادم هست که داخل شدم بر پیامبر و قرائت می کردند برایم و توهم در کنار درب بودی، پس اگر