دو مکتب در اسلام جلد دوم صفحه 29

به بحث در باره این موضوع می پردازیم .

گشوده شدن در به روی اسرائیلیات !

همچنان که در گذشته به آن اشاره کردیم ، درست در همان هنگام که مکتب خلفا در بروی حدیث پیغمبر خدا (ص ) می بست ، درهای اسرائیلیات را بر روی هر دو پاشنه اش به روی مسلمانان از هم بگشود و این کار را با میدان دادن به اظهار عقیده به امثال تمیم داری (105)، راهب مسیحی ، و کعب الاءحبار(106) یهودی که پس از انتشار و گسترش اسلام تظاهر به مسلمانی کرده و خود را به خلفای پس از پیغمبر نزدیک ساخته بودند، آغاز نمود!

مکتب خلفا به اینان و امثال ایشان میدان داد، تا آنچنان که می خواستند به انتشار اسرائیلیات در میان مسلمانان بپردازند!

نخست ، عمر یک ساعت سخنرانی پیش از ادای نماز جمعه را در هر هفته در مسجد پیغمبر (ص ) به تمیم داری اختصاص داد، اما عثمان (107) به دوران خلافتش این مدت را به دو ساعت و در دو روز افزایش داد!

خلفایی چون عمر و عثمان و معاویه از کعب الاحبار یهودی درباره مبداء آفرینش و رویدادهای روز قیامت ، و حتی تفسیر قرآن و غیره پرسشها می کردند! و اصحابی مانند انس بن مالک و ابو هریره (108) و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر و معاویه بن ابی سفیان و همانند ایشان ، از صحابی و تابعی ، از کعب و تمیم داری روایت کرده اند!

نقل اسرائیلیات به این دو دانشمند یهودی و نصرانی و شاگردان ایشان منحصر نمی شود؛ بلکه گروهی همزمان با آنها و حتی پس از ایشان نیز در این راه قدم گذاشته

و تا زمان خلافت عباسیان ، به غیر از دوران کوتاه حکومت امیرالمؤ منین (ع ) که آنها را داستانسرا می نامید و از مسجد بیرونشان کرد به فعالیت می پرداخته اند!

اینان در مکتب خلفا در طرز تفکر اسلامی و عقاید مسلمین اثری بس شگفت بر جای گذاشته اند و باعث شده اند که فرهنگ اسرائیلی در اسلام راه یافته و تا حدی آن را به رنگ خود درآورد. اعتقاد به اینکه خداوند جسم است و پیامبران مرتکب گناه می شوند، و برداشتهای ویژه درباره مبداء و معاد و دیگر افکار اسرائیلی از همین جا در مکتب خلفا راه یافته است .

اینان در دوره بنی امیه ، بویژه در دوران زمامداری شخص معاویه ، نفوذ و قدرتی شگرف به دست آوردند، تا جایی که شخص معاویه گروهی از مسیحیان چون سرجون یا سرجان (109)، که شغل دبیری او را بر عهده داشت ، و ابن آثال (110)، پزشک مخوصش ، و اخطل (111)، شاعر دربارش را جزء محارم و همدمان ویژه خود قرار داده بود، ناگفته پیداست که اینان در حالی که جزء ملازمان درگاه و اعضای لا ینفک دستگاه خاندان اموی بودند، افکار و عقاید و سنن و آداب مسیحیت خود را در آنجا از دست ننهاده ، بکله آنها را با خود به دربار خلافت آورده بودند.