دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 80

آنگاه مردی سوار بر اسبب و غرق آهن و پولاد را دیدند که کمانی بر دوش افکنده و از راه کوفه به پیش می تازد. دو سپاه به انتظار ورود این تازه وارد ایستادند.

سوار نزدیک شد و پیش آمد و به امام حسین (ع ) اعتنایی نکرد و یکراست به جانب حر رفت و وی را سلام گفت و نامه ای از ابن زیاد در دستش گذاشت . عبیدالله در این نامه به حر چنین دستور داده بود:

اما بعد، همین که فرستاده من به تو رسید و نامه مرا به تو ابلاغ کرد، در هر کجا که هستی بر حسین سخت بگیر و او را در بیابانی بی آب و گیاه ، که جانپناهی هم نداشته باشد، فرود آور.

من فرستاده خود را به دستور داده ام که از تو جدا نشود، تا اجرای اوامرم را از سوی تو به من اعلام کند. والسلام .

حر، با دریافت این نامه رو به

امام کرد و گفت :

این نامه امیر، عبیدالله زیاد، است که مرا فرمان داده تا در هر کجا که فرمانش به من می رسد بر شما سخت بگیرم و فرستاده اش را نیز مراقب من نموده و مقرر داشته است تا نتیجه را به وی گزارش دهد.

یزید بن زیاد مهاصر (ابوالشعثاء کندی ) از یاران امام ، فرستاده عبیدالله را شناخت . پس رو به او کرد و گفت : تو مالک بن النسیر هستی ؟ گفت : آری . یزید گفت : وای بر تو، این چه راهی است که در پیش گرفته ای ؟ او گفت : کاری است که در آن اجرای فرمان پیشوایم ، و وفای به بیعتم نهفته است ! ابوالشعثاء گفت : تو نافرمانی خدا را کرده ای و در فرمانبرداری از این پیشوا، خود را به هلاکت افکنده ، عار و ننگ را با آتش جهنم یکجا برای خود فراهم ساخته ای . خدای عزوجل فرموده است : و جعلنا منهم اءئمه یدعون الی النار و یوم القیامه لا ینصرون (156) امام تو چنین کسی است !

در این هنگام حر تصمیم گرفت که امام و یارانش را در همان جا، که نه آبی بود و نه آبادانی ، فرود آورد. اما آنها گفتند: لااقل موافقت کن که در آبادی نینوا و با غاضریه و یا شفیه فرود آییم . حر گفت : نه به خدا قسم . نمی توانم ، ابن زیاد این مرد را مراقب من فرستاده است ! زهیر بن القین رو به امام کرد و گفت : ای پسر پیامبر خدا! جنگیدن با این

سپاه ، ساده تر از جنگ با سپاهی است که در پی ایشان می رسد. چه ، به جان خودم سوگند که چنان سپاه عظیمی به جنگ ما خواهند آمد که ما از عهده آن بر نخواهیم آمد! امام فرمود: من جنگ را با آنها آغاز نمی کنم .